Bana aşkı öğreten köpeğimdi

"Günlerden cuma, saat 18:00. Oturdum ve henüz tanışmadığım binlerce arkadaşıma bu mektubu yazıyorum. Onlara planlarımızı değiştirmemiz gerektiğini, kısa bir süre sonra buluşabileceğimizi söylemek için yazıyorum. Olay şu: Janet adında bir köpeğim var. Janet, neredeyse iki yıldır hasta. Göğsündeki tümör yavaş yavaş büyüdü. Janet şu an 14 yaşında. Onu aldığımda dört aylıktı, ben ise 21. Resmen yetişkin olmuştum, o da benim çocuğum... Janet bir pitbull. Onu Echo Park'ta bulduğumda, boynunda bir ip, kulakları ve yüzünde birçok ısırık izi vardı. Köpek dövüşçüleri, onu dövüşe girecek köpeklerinin güvenini yerine getirmek için kullanmış. 14 yıldır onun ne kavga çıkardığına, ne birini ısırdığına, ne de hırladığına şahit oldum. Bu da onun neden bu işlerde kullanıldığını açıklıyor. O bir pasifist. Janet ile aramızdaki şey, benim yetişkin olarak geçirdiğim hayatımın en istikrarlı ilişkisi. Birçok farklı evde yaşadık, birçok insanla ilişki kurduk ama ikimizin yeri hep farklı oldu. Kalbim her kırıldığında, ruhum daraldığında ya da sadece kendimi kaybettiğimde, Janet benimle uyudu. Başını yastığıma koydu, patilerini bana doladı ve yaşlı gözlerimle başımı göğsüne yaslamama izin verdi. Yıllar geçtikçe ben onun çocuğu gibi oldum. Ben şarkı yazarken piyanonun altında durdu, bir şeyler kaydetmeye çalışırken havladı, son albümümü kaydederken sürekli stüdyodaydı. Turnelere çıkmama alışıktı. Turneden döndüğümde hiç olmadığı kadar dinç ve çevik olurdu. Janet da Addison Hastalığı var. Bu, onun yolculuklara çıkmasını tehlikeli hale getiriyor. Düzenli olarak kortizol kullanması gerekli. Çünkü stres ve heyecana tepki gösteriyor. Tüm bunlara rağmen Janet hâlâ mutlu ve oyuncu. Sadece birkaç sene önce küçük bir köpek yavrusu gibi davranmayı bıraktı. O benim en iyi arkadaşım, annem, kızım, yardımcım. Bana aşkı öğreten de o. Güney Amerika'ya gelemem. Şimdi olmaz. ABD turnemin son ayağından döndüğümde Janet'ı çok farklı buldum. Yürüyüşe bile çıkmak istemiyordu. Yaşlanmaktan ya da ölmekten korkmadığını biliyorum. Hayvanlarda hayatta kalma içgüdüsü vardır tabii ki. Fakat onlarda kibirden eser bulamazsınız. Biliyorum; yakında daha fazla benimle olmayacak. Onun yerine her şeyin bir parçası olacak. Rüzgarlarda olacak, toprakta olacak, karda olacak ve nereye gidersem gideyim içimde olacak. Onu şu an tek başına bırakamam, lütfen beni anlayın. Eğer onu yalnız bırakıp gidersem, korkarım hayatını kaybedecek ve ben, onu ninni söyleyerek uyutma şansına sahip olamayacağım. Bazen yatakta hangi çorabı giyeceğime 20 dakika boyunca karar veremiyorum. Fakat bu karar anında verilmeli. Bunlar bizi biz yapan kararlar. Kariyerini, dostluk ve sevginin önüne koyan bir kadın olmayacağım. Evde kalıp, sevdiği ve en eski arkadaşı için mama pişiren kadın olacağım. Ve ona rahat olması için, güvende ve önemli hissetmesi için yardım edeceğim. Hepimiz sevdiğimiz birini kaybetmenin korkusunu yaşarız. Bu, ürkmüş ve yalnız hissetmemize neden olan hayatın çirkin bir gerçeği. Keşke, bu hayatın sonrasını da yeteri kadar takdir edebilseydik. Son anlarında, onun olağanüstü hayatını ve ona olan sevgimi hissedeceğimi biliyorum. Bu yüzden orada olmaya ihtiyacım var. Çünkü o öldüğünde, bu hayatımın en güzel, en hassas, en önemli tecrübesi olacak. Bu nedenle evde kalacağım, Janet'ın horlamasını ve hırıldamasını, bir melekten çıkan en eğlenceli nefesi dinleyeceğim. Sizden de dualarınızı esirgememenizi istiyorum. Görüşmek üzere. Sevgilerle, Fiona" (Çeviren: Fırat Karadeniz)