Futboldan ırkçılığa çalım

"Ben yarı Belçikalı yarı Kongolu değilim... Yüzde 100 Belçikalı yüzde 100 de Kongoluyum. Ve kimliklerim benim zenginliğimdir..." Belçika'nın ve Manchester City'nin kaptanı Kompany'nin sözleri, yedi yıl önce dünya sıralamasında 71'inciliğe kadar gerileyen bu küçük ülkeyi bugün Dünya Kupası'nın beşinci favorisi haline getiren felsefenin de anahtarı... Farklı etnik kimliklerden gelen, bazıları aynı dili dahi konuşmayan, egoları can yakan yıldızları tek bir ortak amaç etrafında kenetleyen felsefenin... Belçika'nın nüfusu sadece 11 milyon... Ve oyuncu havuzu bu denli kısıtlı bir ülke için, 1960'lardan itibaren Kuzey Afrika ve Balkan ülkeleri başta olmak üzere Belçika'ya çalışmaya gelen farklı milletlerden ailelerin ikinci jenerasyon çocukları kadar cezbedici cevher olamazdı herhalde... Nüfusun dörtte biri göçmen... Manchester United'ın Kosova kökenli genç yıldızı Adnan Januzaj, Brüksel doğumlu. Belçika dışında Türkiye de dahil dört ülke takımını daha seçme şansı vardı. Takım arkadaşı Marouane Fellaini ile Tottenham'da top koşturan Chadli Fas asıllı... Yine Tottenham'da oynayan Dembele ise Malili bir aileden geliyor... Golcü Lukaku'nun babası Kongo asıllı. Rus Zenith'in 50 milyon dolarlık yıldızı Witsel'in babası ise Martinik adalarından... Üstelik bu çok milletli yıldızlar topluluğu sadece kökenleri değil konuştukları lisan olarak da birbirinden ayrılıyor. Misal Arsenalli Vermaelen Fransızca konuşamıyor, Witsel ise Vermaelen'in aksine Flemenkçe bilmiyor. Sonuçta yıllardır kimlik bunalımı yaşayan, bölünmenin eşiğine gelen, çift ana dilli bir ülkenin çocukları, sadece ulaştıkları futbol kalitesiyle değil, yakaladıkları sinerjiyle de aynı forma ve tek bir bayrak altında Dünya Kupası'nda başarının yolunu arıyor, devlerin korkulu rüyası oluyor. Sahada birbirinin açığını kapatıyor, birlikte sevinip birlikte üzülüyor...
GÖÇMEN KOTASINA EVET DEDİLER AMA...
Sadece Belçika değil, göçmen ruhla kupada kendine şans arayan... Saatler, bankalar ve çikolata ülkesi İsviçre'nin hikayesi de çok benziyor Kırmızı Şeytanlar'a... 1990'ların başında Balkan Savaşı'ndan kaçarak sekiz milyon insanın yaşadığı bu küçük ülkeye sığınan çok sayıda aileyle, çalışmak için İsviçre'nin yolunu tutan 'gurbetçiler'in çocukları, pek çokları tarafından turnuvanın asıl sürpriz adayı denilen takımın omurgasını oluşturuyor. Üstelik İsviçre, Avrupa'yı savuran aşırı sağ rüzgarlardan nasibini alan coğrafyalardan biri olmasına rağmen. Nüfusun yaklaşık yüzde 25'inin göçmen asıllı olduğu ülke, çok değil daha şubat ayında göçmenlik ve AB vatandaşlarının serbest dolaşımına sınırlama getiren bir yasa, referandumda sadece yüzde 0.3 oy farkıyla kabul edildi. O dönemde Alman basınında da yazılıp çizildiği gibi, yasayı futbola uyarladığınız takdirde, eleme gruplarında yenilgisiz Brezilya bileti alan takımdan geriye ancak üç 'safkan' İsviçreli kalıyordu. Takımın orta sahada hem adalesi hem de beyni olan Gökhan İnler zaten bizden biri... Ofansif orta saha Xhaka Arnavut asıllı. Bayern Münih'te top koşturan fırtına çocuk Shaqiri deseniz Arnavut asıllı bir aileden geliyor. Doğum yeri ise Kosova sınırları içinde... Makedonu da var, Boşnakı da İtalyanı da... Ve FIFA sıralamasında Fransa, Hollanda gibi devleri geride bırakıp ilk 10'a kadar tırmandılar bu çok kimlikli takımla. CV'sinde yedi Almanya iki de Şampiyonlar Ligi zaferi yazan 65 yaşındaki Hitzfeld'in talebeleri, bugün Ekvator önünde gruptaki kaderlerini çizecek sınava çıkacak. En büyük kozları ise devşirme denilen çocukların yeteneği ve kendini adamışlığı olacak Avrupa'nın giderek sağa kaydığı, farklılıkların kusur sayıldığı bir dönemde bu farklılıkları akılcı projelerle zenginliğe dönüştüren iki takım İsviçre ve Belçika. Güçlerini, hortlayan yabancı düşmanlığına inat ayrıştırmaktan değil birleştirmekten alıyorlar... Ve sahada sadece zorlu rakiplerle değil, "Benden olmayan yaşamasın" salgınıyla da savaşacaklar aslında. Ve başarırlarsa futbolun ne denli bir üst kimlik olduğunu da kanıtlayacaklar dünyaya.