Her final bir başlangıç

Çocuk üzerindeki Sampdoria formasını, bir yıl evvel okulca gittikleri İtalya gezisinde almıştı. Hastaydı o gün... Ateşi vardı. Ama hiçbir şey onu bu maçı izlemekten alıkoyamazdı. Zira çok sevdiği takımı, Bayern Münich, Real Madrid, Liverpool misali devler gibi kolay kolay Avrupa'da final oynamıyordu. En büyük kupada ise bu ilkti... Bir yanında babası, diğer yanında baba yarısı komşuları Hasip'le ekranın başına geçti. Vizyoner Yugoslav Boskov patron koltuğunda, 'belalı ikizler' Mancini- Vialli ileri uçta, 80'lerden itibaren hızla yükselen Cenova takımı, 90-91'de modern zamanların en büyülü başarı hikayelerinden birine imza atmış, Milan, Inter ve Napoli gibi devleri geçip şampiyonluğa uzanmıştı. Yetmez gibi ilk kez katıldığı Şampiyon Kulüpler'de son maça kalmıştı. Karşısında ise futbol tarihini değiştiren adamlardan Cruyff'un çalıştırdığı, efsane 10 numara Laudrup, Bulgar yıldız Stoickhov, bugünün büyük hocası, o günün yıldız adayı Guardiola ve defansın lideri Koemanlı, herkeslerin favorisi Barcelona vardı. Katalanlar, 1955'te galasını yapan Kupa 1'i daha önce hiç kazanamamıştı. Bu kupayı en çok kazanan takım olan ezeli rakipleri Real Madrid'e karşı boyunları bükük kalmıştı.

PAGLIUCA 'DUVAR'I
Başka bir yönüydü ama o finali tarihi kılan. İlk kez o sezon format değişmiş, iki eleme turundan sonra takımlar çeyrek ve yarı final yerine dörderli iki gruba ayrılmıştı. Grup liderleri de finale çıkmıştı. Şampiyonlar Ligi'nin ilk provası 91-92'de yapılmıştı. Adı gene Şampiyon Kulüpler Kupası'ydı. Barcelona ve Sampdoria da yeni formatın ilk, Şampiyon Kulüpler'in ise son finalistleriydi. 20 Mayıs akşamı, Londra'da, efsanevi Wembley Stadı'nda Alman hakem ilk düdüğü çaldığında dünya durdu. Total Futbol felsefesiyle yoğrulan, ofansif gücüyle büyüleyen Cruyff'un talebeleri hemen topa sahip olmaya koyuldu. Ama baskıyı pozisyona tahvil edemiyorlar, birkaç pozisyonda da 'duvar' lakaplı kaleci Pagliuca'ya takılıyorlardı. Buna mukabil 'üstü açık Ferrari' Lombardo, Vialli ve Mancini kontra ataklarla çok tehlikeli geliyordu. Gol makinesi Vialli iki karşı karşıya çok net pozisyonu heba ederken, kendisi için kabus gibi geçen 90 Dünya Kupası'nın hayaletleri hortlamıştı belli ki... Heyecanlı ama golsüz geçen maç uzatmaya kalıyordu.

VIALLI BAKAMADI BİLE
Dakikalar 112'yi gösterirken, uzatmanın ilk devresi oyundan çıkan Vialli'ye odaklandı kameralar bir anda. Kulübede, başına havlusunu geçirmiş, korkudan sahaya bakamıyordu. Zira -tartışmalı bir pozisyonda- hakem Doria ceza alanının biraz dışında frikike hükmetmişti. Topun başına da, frikikleri penaltı yüzdesiyle gol yapan Koeman geçmişti. Vialli birkaç saniye sonra olacakları tahmin etmişti. Ve korktuğu başına geldi. Koeman'ın füzesi filelerle kucaklaştı. Sampdoria'nın peri masalı hüzünlü sonla noktalandı. Maçtan sonra kameralar bu kez 'belalı ikizler'in diğer üyesi Mancini'ye odaklandı. Gözyaşları içindeydi... Tıpkı bir çocuk gibi... Tıpkı bizim çocuk gibi... Bunun hayatta bir kez gelecek bir fırsat olduğunu, çocuk da Mancini de çok iyi biliyordu. Mali olarak devlerle sürekli baş etme şansı olmayan bir kulüp için bu maceranın devam filmi yoktu. Öyle de oldu... Sampdoria'nın efsane kadrosu, astronomik tekliflerle bir bir yuvadan uçtu. Barcelona ise hem 10 yıllar süren hasreti giderdi hem de Şampiyon Kulüpler Kupası'nın son galibi olarak tarihe geçti. O kadro sonraki üç yıl daha üst üste İspanya'da şampiyon olacak, 'rüya takım' diye anılacaktı. 'Rüya takım'ın fiyakasını bozansa, iki yıl sonraki finalde bir başka İtalyan oldu. Capello'nun Milan'ı 4-0'la hezimete uğrattı Cruyff'un talebelerini. Kaderin cilvesi, dün akşam Şampiyonlar Ligi finalinde, bir kez daha bir İtalyan takımının, Juventus'un karşısına çıktı Katalan devi. Ne Juventus ne de Barcelona için son olmayacak bu final. Devler arenası daha çok şampiyonlarla tanışacak. Daha pek çok kahraman çıkacak. Ve futbol, tıpkı 23 yıl önce olduğu gibi, bir çocuğun bazen sevinç bazen de hüzün gözyaşlarında kendi hikayesini yazmaya devam edecek