Kaçamazsın kaderinden

Arsene Wenger 1996'da devraldığı Arsenal'de önce takımın felsefesini değiştirdi. Sıkıcı Arsenal diye şarkılar yazılan takım, estetik bir hücum gücüne evrildi. Kısa ve seri pasa dayalı futbolla Ada'nın ezberini bozdu. Yetmedi, Monaco'dan beri kullanageldiği bilgisayarlı metotları adapte etti. Yetmedi oyuncularının beslenme programını dahi düzenledi. Diğerleri Wenger etkisini fark etmeye başladığında, Arsenal çoktan Üsküdar'ı geçmişti.
Sınır tanımaksızın yetenek kokusu alırdı bir zamanlar Wenger. Juventus'ta kanatta harcanan Thierry Henry'yi "Sen aslında forvetsin" diye kolundan tutup Londra'ya getirdi. Henry de 370 maçta 276 golle Arsenal tarihine geçti. 2004'te gelen namağlup şampiyonluksa Wengerizm'in zirvesiydi.
Ama ne olduysa ondan sonra oldu. Rus oligarklar, Arap sermayesi Premier Lig'de dengeleri altüst etti. Ancelotti, Mourinho gibi 'kazanma uzmanları' sisteme dahil oldu. Rakipler, Wenger futboluna karşı panzehir geliştirdi. Ve Arsenal fetret devrine geldi. "Genç yetenek" yatırımları artık genellikle fos çıkıyordu. "Son ürün" yıldızlara ise Mesut Özil ve Sanchez hariç inatla burun kıvırdı Fransız. Para dolu kasaya rağmen transfer yapmamayı marifet sandı. Aynı oyundan ısrarla farklı sonuç bekledi. Yarışmacı yönünü kaybetti. İlkeleri takıntı halini aldı. Dokuz yıl tek bir kupa dahi kazanamadı. Dördüncülüklere abone oldu.

***

Arsenal'deki koltuğunu 'lütfedip' devretme kararı alan Wenger, 22 yıl önce tabu yıkan bir futbol adamı olarak çıktığı yolculuğun sonunda, çağa ayak uyduramayan, pinti, sıkıcı, kendini tekrar eden, inatçı bir adama dönüşmüştü. İşin komiği, taraftarın haklı isyanı olmasa, bir 22 yıl daha o görevde kalırdı.
Kendini yenileyemeyenler, takıntılarını prensip diye pazarlamaya çalışanlar, miadının dolduğunu anlamayanlar, taraftarla zıtlaşanlar, vizyonu iflas edenler, vasattan medet umanlar, eninde sonunda kaybetmeye mahkûmdur futbolda.
Wenger sana söylüyorum, Fenerbahçe sen anla...