Son Güncelleme: Pazar 26.08.2018
Jimnastiğin ‘Yılmaz’ kızı Tutya
Olimpiyatlara katılan en genç sporcumuz üstelik artık jimnastik literatürüne geçmiş bir hareket de onun adıyla anılıyor; ‘Yılmaz’ hareketi... Tutya Yılmaz ile spor yaşamını ve literatüre ismini sokmanın nasıl bir his olduğunu konuştuk
- Nasıl başladı senin jimnastik serüvenin?
- Yaramaz ve hareketli bir çocukmuşum. Hiç yerimde durmuyor, çok da hızlı koşuyormuşum. Annemler benim için 'atlet olur' demişler. Sonra babam bir arkadaşına sormuş, o da "Önce jimnastikle başlasın, o temel bir branş oradan isterse atletizme geçer" demiş. Üç yaşında beni jimnastik salonuna götürmüşler ama altımda daha bezim varmış, içeri almamışlar. "Bir sene sonra getirin" demişler, dört yaşıma geldiğimde ise ben girmek istememişim, ağlamışım. Ama ailem pes etmemiş. Bir gün annem "Her girdiğin jimnastik dersi için sana bir Barbie bebek alacağım" demiş. Sonrası bir çuval dolusu Barbie bebek... (gülüyor)
- Salondaki ilk gününü, jimnastiği sevmeye başladığın zamanı hatırlıyor musun?
- 8 yaşında Türkiye şampiyonu olunca "Evet, iyiyim galiba jimnastikte" demeye başladım. O zamana kadar öylesine yapıyordum yavaş yavaş sevmeye başladım.
- Olimpiyatlara katılmış en genç sporcumuzsun. Nasıl geçti ilk olimpiyat maceran?
- Rio çok güzeldi. Zaten küçüklüğümden beri hayalim olimpiyatlara katılmaktı. Seçmeler yapıldı, o çok stresli bir süreçti. Çünkü kaç senedir bunun için çalışıyordum bir nevi zirveye yaklaşıyordum her sporcunun hayalinde olduğu gibi... Hatta seçmelerden önce antrenörüme döndüm dedim ki "Ben galiba burada düşüp bayılacağım, yapamayacağım..." Sonra o heyecanı da yendim, kendimi işin büyüsüne bıraktım. Ama düşünsenize ismi bile strese sokuyor: Olimpiyatlar...
- Ne kadar sürdü olimpiyatlara hazırlanman?
- Zaten sekiz yaşımdan itibaren "Tutya olimpiyatlara gidecek bir gün" diye hep konuşuluyordu. Bense olimpiyatlar ne demek onu bile bilmiyordum. Bilmediğim bir şeye hazırlanırken buldum kendimi. Büyüyünce ilk küçükler milli takıma sonrasında da genç milli takıma girdim ve neyin ne olduğunu görmeye başladım. Kısacası kendimi bildim bileli olimpiyatlara hazırlanıyorum.
LİTERATÜRE GİRDİ
- Jimnastik literatürüne geçen 'Yılmaz' hareketine gelelim. Nasıl çıktı bu hareket ortaya?
- Fikir antrenörümden geldi. Kendisi Kolombiyalı, 25 sene de Amerika'da çalışmış. Orada birkaç öğrencisine denetmiş bu hareketi fakat onlar yapamamış. Sonra bir gün bana "Tutya, böyle bir şey yapalım mı?" dedi. Çok küçük yaştan itibaren denemeye ve yapmaya başlamıştım. Birkaç kez düştüm. Bayağı deneme yaptık. Dünya şampiyonasında da hareketi yapınca resmen literatüre geçmiş oldu.
- Kendi adını literatüre sokmuş olmak nasıl bir duygu?
- Çok mutlu oldum, gurur duydum. Sonuçta bir gün jimnastiği bırakınca isminin yaşayacak olmasını bilmek paha biçilemez.
- Yaşına göre bu kadar tecrübe sahibi olmanın seni olgunlaştırdığını düşünüyor musun?
- İster istemez öyle oluyor. Annemler de bunu söylüyor. Çünkü çok erkenden, 16 yaşında olimpiyat seçmelerine giriyorsunuz, çok büyük stresler bunlar. Yine çok küçük yaşta çok zor hareketler denemek, aileden uzak kalmak, kamplara gitmek de ister istemez etkili oldu. Jimnastik beni olgunlaştırdı.
- Genç bir sporcu olarak Türkiye'yi ne durumda görüyorsun jimnastikte?
- Ülkemizde alttan sporcuların yetiştiği bir sistem yok. Antrenör sayımız yeterli değil. Benim antrenörüm yabancı. Olimpiyatlarda atletizm ve yüzme ile birlikte jimnastik en önemli branş, çok fazla izleyicisi var. Kendi ülkemde de bu ilginin artmasını isterim.
OLMAZSA OLMAZ ŞEY, DİSİPLİN!
- Günlük rutinin nasıl?
- Günde altı saat antrenman yapıyoruz. Bir günümüz boş sadece. Yemek için diyetisyenlerle çalışıyoruz. Psikolojik destek için bir mentörüm var, onunla da ayrı çalışmalarımız oluyor. Yarışmalardaki heyecanı kontrol etmek için nefes egzersizleri, zihinde canlandırma gibi yöntemlerden yararlanıyoruz. Çünkü eğer bir an heyecanını kontrol edemezsen denge tahtasının üzerinde ayaklarının titremesinden hiçbir hareketi yapamazsın.
- Bir jimnastikçi için olmazsa olmaz şey nedir?
- Kesinlikle disiplin!
- Peki, başına gelebilecek en kötü şey nedir?
- Olimpiyatlarda düşmek. zaten dört senede bir geliyor onda da düşüyorsun. Ay Allah korusun...
DESTEKÇİM HEP ANNEM
- P&G'nin sporcuları ve ailelerini destekleyen 'Olimpik Anneler' projesindesin. Nedir senin başarında annenin rolü? - Spora çocuğunu teşvik eden her anne olimpik annedir. Arka plandaki kahramanların gözükmesi önemli. Benim annem de en büyük destekçimdir. - Ailen olimpiyatlara geldi mi? - Geldiler. Annem zaten bilet gişesinde ağlamaya başlamış hüngür hüngür. Onlar benden daha heyecanlılardı.
EN SON HABERLER
- 1 Ülkeler, TikTok’a karşı harekete geçti
- 2 Hep mutlu olmak zorunda değiliz
- 3 Sevgiliye ulaşmak için ses ve söze ihtiyaç var
- 4 Bu okullarda anne-baba adayları eğitiliyor
- 5 Boğaz’da kürek keyfi kabus olmasın
- 6 Aykırı bir ikon
- 7 Evde akıllı cihazlara yer açın güvenliği de ihmal etmeyin
- 8 Kuruluş Osman’ın Ulcay’ı Ümit Kantarcılar’dan samimi açıklamalar! “Dizi ve sinema sektöründeki başarımız tesadüf değil”
- 9 Dünya çatışıyor ABD kazanıyor
- 10 Türklerin Lahey’deki hayatı: Gurbet, gözyaşı ve umut