Şimdi ikinci baharımızı yaşıyoruz

Beyoğlu'nun arkada sokaklarından aşağı doğru yürüyorum. Hava soğuk, sokaklar gri, güne renk katan tek şey iplere asılmış çamaşırlar. ERAM Derneği'nin Kocatepe Mahallesi Gençlik ve Eğitim Merkezi'ni arıyorum. Tabelayı görünce hemen zile basıyorum. Birden yanımdan ilerleyen iki çocuk kolumun altından hızlıca süzülüp içeri giriyor. Gülümseyerek soruyorum: "Ne bu acele gençler?" "Masa tenisi yarışması yapacağız, ben kazanacağım tabii ki" deyip geçiyor içlerinden en heyecanlı olanı. Basamakları üçer beşer çıkıp gözden kayboluyorlar.
Yaşar Diktepe, nam-ı diğer "Yaşar Abi", yıllar önce bölgedeki çocuk ve gençleri uyuşturucu belasından kurtarmak için kendi çabasıyla bir sohbethane kuruyor. Mahalleli burada vakit geçirerek dışardaki tehlikelerden uzak kalıyor. Sosyalleşme ve imece alanı aynı zamanda. Karnı aç olan da geliyor, hastası olan da madde bağımlısı da... Birlikte çalışıp birbirlerine yardım ediyorlar. Sayısız genç madde kullanmaya tövbe edip burada sosyalleşiyor. Tabii, rahat bırakmıyorlar sohbethaneyi. Kirası birden üç katına çıkınca ödeyemez oluyorlar. İşte o sırada ERAM Derneği yardıma yetişiyor ve üç katlı bu binayı tahsis ediyor. Madde bağımlılığının pençesine düşüp çıkış yolu bulamayanları Yaşar Abi buluyor ve dernek vasıtasıyla onların hayata tekrar dönmelerine vesile oluyor.
Bu gri mahallenin çehresi değişiyor birden. Bir yılda tam 14 kişi uyuşturucu bağımlılığından kurtuluyor. Hayatımız bitti dedikleri yerde hayatları yeniden başlıyor. Aralarında evlenip aile kuranlar da var, altmışından sonra huzuru bulan da... Şimdi ise tek amaçları çocukların madde bağımlısı olmasını engellemek.
Biz de ERAM Derneği'nin kapısını çaldık ve madde bağımlılığından kurtulan ve hayatları değişenlerle bir araya geldik. İşte onların ağzından yaşama dönüş hikayeleri...

Ercan Bükenler
Hayatımın en huzurlu yılları
"63 yaşındayım. 13 yaşında madde kullanmaya başladım. İki tane kızım ve torunlarım var. Benden bıkmışlardı. 'Baba bırak' diyorlardı. Onlara çok eziyet ettim. Bir yardım eli bekliyordum. ERAM Derneği ve Yaşar Bey elimden tuttu. Hayatım boyunca ilk kez birileri bana yardım ediyordu. Hemen bıraktım. Dernek eşya gönderiyor. Biz de onları satıp paramızı kazanıyoruz. İş dışındaki vakitlerimi burada geçiriyorum. Arkadaşlarla birbirimizi motive ediyoruz. Burada olmak beni dışardaki tehlikelerden uzak tutuyor. Hayatımın en huzurlu ve sağlıklı yıllarını yaşıyorum."

Emrecan Özdemir
Artık hayallerim var
"21 yaşındayım. Annem cezaevinde. Daha 7-8 yaşındayken kendimi boşlukta hissetmeye başladım. Mahallede, arkadaş ortamında bonzai kullanmaya başladım. Altı yıl kullandım. Bir gün bonzai kullanmıştım. Bayılmışım sokakta. Soğuk su atarak ayıltmışlar beni. Ayıldığımda Yaşar Abi'yi gördüm. 'Oğlum şu haline bak, kaç yaşında adamsın. Bunu kendine yakıştırıyor musun?' dedi. Çok utandım. Söz verdim ve derneğe gelmeye başladım. Bana iş olanağı sağladılar. Burada spor da yapabiliyoruz, dini sohbetlere de katılabiliyoruz. Kendimi huzurlu ve mutlu hissediyorum. Beş senedir kullanmıyorum.
Derneğe girerken bile gönlüme ferahlık geliyor. Sigortalı bir işe girmeyi ve evlenip aile kurnayı hayal ediyorum. Akşam işten eve dönerken ekmeğimi alıp evime gitmek, çocuklarımın bana kapıyı açmasını görmek en büyük dileğim."

Ümit Alarslan
Annem kahırdan öldü
"Babam bizi bırakıp başka bir kadına kaçtı. Bir süre sonra annem kahırdan öldü. Ben de sekiz yaşında sokaklara düştüm. Herkes sırtında okul çantası taşırken ben tornavida taşıyordum. Çünkü kendimi korumak zorundaydım. Sürekli ağlardım. Birilerine diklenebilmek için kafamın güzel olması gerekiyordu. Karnımı fırınlardan doyururdum. Cezaevine de girdim. 12 yaşında önce sigaraya alıştım. Sokakta tiner çekmeye başladım. Ardından hap, esrar derken 25 sene madde bağımlısı olarak yaşadım.
Dolapdere'de Yaşar Bey'in rahmetli annesi Leman teyze beni yanına aldı. Evlat gibi büyütmeye başladı. 'Oğlum yapma etme, bırak bu maddeleri' deyip peşimde dolaştılar. 'Tamam' deyip kandırıyordum onları ve yine içiyordum. Çok kötü bir hayatım vardı. Ama yılmadılar ve beni bu bataklığın içinden çıkardılar. Vakıf aracılığı ile tedavi gördüm. Sonra tasavvufla tanıştım. Kuran-ı Kerim okumayı öğrendim burada. Bendir çalmaya başladım.
On yıldır evliyim. Üç çocuğum var. Çocuklarımın rızkını kazanıyorum. Çocuklarıma ders olsun diye hayatımı anlatırım. Onlar da derneğe gelip burada spor yapar, derslerine çalışırlar. Hayatım çok düzgün ve güzel ilerliyor. Tek isteğim Umre'ye gitmek."

Ferhat Küsüroğlu
Yolunu değiştirenler şimdi saygı duyuyor
"14 sene önce uyuşturucuyu bıraktım. Kafada bitirmek gerekiyor önce. Arkadaş çevresi sebebiyle sekiz yaşındayken başladım uyuşturucuya. Uzun yıllar kullandım. Çalışıp kazandığım parayla uyuşturucu alıyordum. Yaralama, darp gibi suçların içine girdim. Cahildim. Uyuşturucu kullanırken evlendim. Maddenin etkisiyle eşimi bıçakladım. Aşırı derecede bağımlıydım. Cezaevine girdim. Çok kötü bir hayatım vardı. O güne kadar Allah'ı biliyordum ama tanımıyordum. Yaşar Abi'yle karşılaştıktan sonra abdest almayı, namaz kılmayı, haramı helali öğrendim. İç dünyam değişti. Allah'tan korkmaya başladım ve asla madde kullanmadım. Bu derneğe ve yardım edenlere layık biri olmaya çalışıyorum. İkinci kez evlendim. 14 yıldır bir karıncayı bile incitmedim. Tam bir aile babası olmaya çalışıyorum.
Eskiden beni görünce yolunu değiştiren insanlar artık beni görünce sarılıyorlar. Saygı duyuyorlar."
Yaşar Diktepe
ERAM Derneği Beyoğlu Kocatepe Gençlik Merkezi Sorumlusu
Mahallenin abisi
Yaşar Dikkaya, doğma büyüme Dolapdereli. Bölgeyi ve burada yaşayanları çok iyi tanıyor. Uyuşturucu kullananları bu maddeden vazgeçirebilmek için mücadele ediyor: "33 senedir hayalim mahalledeki gençleri uyuşturucu ve içkiden kurtarmaktı. Kendi çabamızla kurduğumuz sohbethanelerde bizi rahat bırakmadılar. Emniyet Müdürlüğü, Beyoğlu Belediyesi ve ERAM Derneği destek verdi bize. Dernek yer temin etti. Arkadaşlarımızın iş sahibi olup para kazanmaları için yardım ediyorlar. Burada birlik beraberlik var. Mutluyuz."
İsmail Hakkı Turunç
İBB Sosyal Hizmetler Başkanı, ERAM Derneği Başkan Yardımcısı
Burası çözümün parçası
"Mahalle kendi arasında imkânlarıyla bir yer kiralamış ve insanları iyiliğe davet eden sosyal bir ortam kurmuşlardı. Biz de bu binayı tahsis ettik. Buraya gelen kardeşler kendi evleri gibi sahiplendiler. Birbirilerini güzelliğe yöneltiyorlar. Bir yılda 14 arkadaş maddeden kurtuldu.
Burada kimse bir bedel ödemiyor. AMATEM'ler dışında da önemli olan maddeden arınmış kişinin devamlılığını sağlamak. Aynı sosyal çevre ve arkadaşlar olmamalı. Hatta eski eşyaları bile onu o maddeye çekebilir. Bilimsel yöntemler tartışmasız uygulanıyor. Burada ortaya konulan bir gönül bağı var. Hayatlarına mana katılıyor. İlahiler, sohbetler, dersler veriliyor. Burası tek çözüm değil ama çözümün bir parçası."