Mehmetçiğin yüzünde bir tebessüm oluşturduysam ne mutlu bana

Henüz beş yaşındayken eski bir jimnastikçi olan amcasının elinden tutup spor salonuna götürmesiyle başlayan, 19 yıllık bir çalışmanın ardından ise dünya şampiyonasının birincilik kürsüsünde taçlanan bir hikaye İbrahim Çolak'ınki... Artistik Dünya Şampiyonası'nda halka aletinde altın madalya kazanarak Türkiye'nin jimnastik branşındaki ilk dünya şampiyonu olan İbrahim Çolak, başarısıyla tüm Türkiye'nin göğsünü kabarttı... Malum, jimnastik ülke olarak çok fazla başarımızın olduğu bir spor branşı değil. Hal böyle olunca İbrahim Çolak'ın şampiyonluğu Türk spor tarihinde bambaşka bir yerde duruyor. Biz de bu tarihi başarının kahramanıyla bir araya geldik... Şampiyonluk nasıl geldi, seramonide asker selamı vermesinden sonra neler yaşandı, nasıl zorluklarla karşılaştı, jimnastikten sonra neler yapmayı düşünüyor ve çok daha fazlasını konuştuk, gururlandıran zaferin perde arkasını araladık...
- Şampiyon olduğun akşama dönelim ve o akşamı tekrar birlikte senin gözünden yaşayalım mı?
- Tabii... O gün salona girdiğim ilk andan itibaren çok heyecanlıydım. Sonuçta olimpiyatlara gidebilmek için son şansımdı. Sıra bana geldi ve başladığım an bir rahatlama geldi. Hareketlerimi eksiksiz tamamladığım an ise çok sevindim. İçimden "Galiba bir madalya gelecek" dedim. Benden önce 2012 Olimpiyat Şampiyonu yarışmıştı. Benim puanım açıklandı, bir baktım onu geçmişim, çok sevindim. Benden sonra çok güçlü bir diğer rakibim İtalyan bir sporcu çıktı. Çok az bir farkla onun puanı da benim altımda kaldı. Ondan sonra üç kez dünya, dört kez Avrupa şampiyonu olmuş Yunan rakibim geldi, ben hep stresliyim tabii izlerken. O da geçemedi beni. Sonra Ermeni ve Fransız rakipler de geldiler ve onlar da geçemediler, bir baktım en tepedeyim. (gülüyor)
- Ve şampiyonluk geliyor... Tam olarak neler hissettin o anda?
- Bir fotoğrafımı gördüm, şampiyon olduktan sonra çekilmiş. Kollarımı iki yana açmış bağırıyorum. O anki enerji boşalmasını ifade eden öyle bir fotoğraf ki başka söze gerek yok...
- Şampiyon olduktan sonra verdiğin asker selamı da çok konuşuldu...
- Ben milli bir sporcu olarak üzerime düşen görevi yaptım, madalyayı aldım. Ama cephedeki askerlerimize destek olmak amaçlı onları selamlamak da istedim. Bu madalyayı onlara armağan ettim. Şanlı Türk ordumuzun morale ihtiyacı var. Onların yüzünde bir tebessüm bile uyandırabildiysem ne mutlu bana...
- A Milli Futbol Takımı'ndaki oyuncularımızın gol sonrasında asker selamı vermesi çok konuşuldu. Peki, size bu konuda bir şeyler söylendi mi?
- Bana bireysel olarak gelip bir şey söylenmedi. Ama federasyon başkanımıza Dünya Jimnastik Federasyon Başkanı "Bu selamı bir daha yapmayalım, sporun içine bunları sokmayalım" demiş. O yüzden benden bir gün sonra gümüş madalya kazanan Ahmet Önder selamı veremedi, uyarı yapıldı diye. Yoksa o da askerlerimize destek olmak istiyordu.
- Bunun siyasi yorumlanmasına ne diyorsun?
- Hatırladığım Kuzey Koreli bir sporcu var. Olimpiyatlarda, dünya şampiyonalarında dereceleri olan bir isim. O, her madalya töreninde asker selamı verirdi. kimse ona bir şey demedi. Şimdi ben bir kere selam verince hemen uyarı yapılması anlaşılır değil.
- Demek ki futbolda yaşanan durum diğer spor branşlarının yönetim kadrolarında da mevcut?
- Sanırım. Aslında biz savaşın değil, barışın peşindeyiz, bunda yanlış bir şey yok. Böyle bir harekat olmasa bile ben yine bu selamı verebilirim.
- Türkiye'nin jimnastikteki ilk dünya şampiyonu oldun. Omuzlarındaki yük arttı mı şimdi?
- Bu alanda ilkleri başarıyor olmak tarifsiz bir his. Avrupa şampiyonluklarım oldu. Yaptığım bir hareket 'The Çolak' adıyla jimnastik literatürüne geçti. Ama dünya şampiyonluğu apayrı bir durum. Üç hedefim vardı: Avrupa şampiyonluğu, Dünya şampiyonluğu ve Olimpiyat şampiyonluğu. İlk ikisi tamam sıra şimdi sonuncuda.
- Çok uzun bir çalışma süreci aslında tek bir ana sıkışıp kalıyor değil mi?
- Kesinlikle! 19 sene finaldeki 50 saniye için çalıştım. Finalde izlediğiniz her hareketi ben binlerce defa yapmışımdır. Ama işte hiçbirinin önemi yok sonuçta o tek seferde yanlış yapsan önceki bin başarılı koreografinin hiçbir önemi kalmıyor.
- Filmi biraz daha geriye saralım öyleyse. Yani jimnastiğe başlama öyküne...
- 5 yaşımda başladım. Amcam Erkan Çolak sayesinde, kendisi eski bir jimnastikçiydi, ailem de onun vesilesiyle yönlendirdi. Şavkar Jimnastik Spor Kulübü'nde, İzmir'de başladım ve bugüne kadar da aynı kulüpte devam ettim. Antrenörüm de Yılmaz Göktekin, onunla da 19 yıldır beraberiz.
- Epeydir yoldaşlık yapıyorsunuz yani...
- Tabii ki... İkimiz de ailemizden uzak kaldık, günümüzün yarısı jimnastik salonunda geçti. Annemden babamdan çok Yılmaz Hoca'yı gördüm ki o da çocuklarından çok beni görmüştür.
- İlk gününü hatırlıyor musun?
- Hayal meyal. Havada uçan, zıplayan abiler vardı. "Yahu" dedim "Bunlar ne yapıyorlar..." (gülüyor) Jimnastik salonları zaten küçük çocuklar için oyun parkı gibidir. Aletler, rengarenk ortam, sünger havuzları... Hoşuma gitmişti benim de tabii... 6 yaşımda da kendi yaş grubumda Türkiye şampiyonu olmuştum.
- Ooo ilk şampiyonluk...
- Yani doğru düzgün aletler bile yoktu ama doğru ilk şampiyonluk. Jimnastiğe başladığımda okuma yazma bile bilmiyordum. Hatta okula başladığımda sınıftaki çocuklar anneleri gitmesin diye ağlıyordu. 6 yaşımda şehir dışında turnuvalara gidip ailemden uzak kalmaya alıştığım için pek anlam veremiyordum o ağlamalara... (gülüyor)
- Kaç yıl daha devam edeceksin?
- 2020 için hak kazandım. 2024'e gitmeyi de çok istiyorum. 2028'de ise 31-32 yaşlarımda olacağım ve vücudum elverirse tabii gitmek isterim.

AĞLAYARAK JİMNASTİĞİ BIRAKMAK İSTEDİM
- Karşılaştığın en büyük zorluk ne oldu?
- Okul ve jimnastiği aynı anda yürütebilmek. Sabah kalkıp okula gidiyordum, okul çıkışı eve gelip apar topar bir şeyler yiyip üstümü değişip salona gidiyordum. Akşam eve geldiğimde saat 10'u buluyordu. Daha 9-10 yaşlarımdayım. Haftanın altı günü böyle geçiyordu. Eve geldiğim zaman ne ödev yapacak ne sınavlarıma çalışacak vaktim olmuyordu.
- Hiç çocukluğunu yaşayamadın yani?
- Eh pek yaşamadım evet. Jimnastik salonunda geçti çocukluğum da tüm hayatım da...
- Bırakmak istedin mi hiç?
- Evet. Bir ara dayanamayacak gibi oldum. Ağlaya ağlaya anneme gittim "Jimnastiğe gitmek istemiyorum" diye. Neyse ki annem babam beni dinlemediler. (gülüyor) İyi ki de dinlememişler, "Biraz sık dişini" diye destek oldular. Belki de o noktada "Tamam oğlum bırak" deselerdi şu an bambaşka bir noktada olacaktık, bu söyleşiyi yapmazdık herhalde. (gülüyor)
Jackie Chan hayranıyım
- Jimnastik dışındaki hayatını merak ediyorum... Neler yapıyorsun?
- Zamanımın çoğunu ev dışında geçiriyorum. Bu yüzden evde oturup keyif yapmayı özlüyorum.
- Sosyal bir insan mısın?
- Evet. Yani organizasyonu yapan adam değilim ama bir yere çağrıldım mı da kesin giderim.
- Neler izlemekten keyif alıyorsun?
- Küçüklüğümden beri Jackie Chan filmlerinin hayranıyım. Çünkü onun yaptığı bazı hareketler jimnastikte de kullanılıyor. Komedi ile aksiyonu da güzel harmanlıyor. Onun haricinde bilim kurgu türünü de seviyorum.
- Başka spor dallarını takip ediyor musun?
- Elimden geldiğince ama herhangi birine çok hakim değilim.
- Hangi takımlısın?
- Fenerbahçe. Ama sorun bana kaç kere maça gittin diye, bir kere herhalde. Maç günlerini bile bilmem, çok taraftar değilim. (gülüyor)