Senden futbolcu olmaz dediler, en iyisi oldu!

2 Ekim 1980, Perşembe günüydü. Ankara'nın duvarları rutubetten boyasını dökmüş bir okulunda, ortaokul öğrencileri sabah saat 7'yi henüz geçmişti ki ellerinde kalem, önlerinde beyaz bir sayfa, harıl harıl yazıyorlardı. Ne yazmak için uygun bir saatti ne de edebiyat öğretmeninin verdiği kompozisyon ödevinin konusu uygun bir konuydu. Dip dibe sıralarda oturan, okul gömleklerinin içinde boğazlı kazakları ile Ankara'nın ayazına karşı koymaya çalışan çocuklara, sert ve ifadesiz yüzü ile bakan edebiyat öğretmeni, "Bu yaz tatilinizde ne yaptınız, bir sayfayı geçmeyecek şekilde yazın" demişti. O yaz, o çocukları için çok şey olmuştu. İçlerinden bir tanesi kalem dahi oynatamıyordu. Edebiyat öğretmeni onu fark etti. Çocuk, öğretmeninin onun yazmadığını fark ettiğini fark etti. Öğretmen yerinden kalktı, ayakkabının topuklarından çıkan sesler tüm sınıfı kaplarken çocuğun başucunda belirdi. Bir süre kafasını kaldıramadı çocuk... Kağıt boştu. Öğretmenin donuk yüzü kadar beyaz olan kağıda tek bir harf bile yazamamıştı. Öğretmen kelime israfına gerek duymadan seri birkaç 'cık cık'tan sonra "Yazık. Basit bir kompozisyonu bile yazamıyorsun. Senden bir halt olmaz." diyerek masasına döndü. Çocuk o ödevi yapamadı. Kağıt, öğretmene bomboş teslim edilmişti.