Fenerbahçe'nin en büyük yenilgisi...

Kulüp post apokaliptik filmleri andırıyor nicedir. Dağılmak bilmeyen siyah bulutlar, asit yağmurları, karanlık, kasvetli bir hava... Her daim negatif elektriğin hüküm sürdüğü, asık suratlı, mutsuz ve gergin bir ekosistemde başarı filizlenmez. Toprak kurudu artık zira. Güneş yok. Enerji yok. Su yok. Oksijen yok...

Her farklı ya da muhalif görüşü "ihanet" olarak algılayan, fikir alışverişini hakaret gören, inatlaşan, tepeden bakan, her geçen gün daha da fazla kabuğuna çekilen bir ekosistem bu. İnsanların gülmeyi unuttuğu, başarısızlığın kanıksandığı, kaybetmenin artık can yakmaz olduğu, vasatın baş tacı edildiği bir ekosistem...

Kendilerinden başka hiç kimsenin hiç bir şey bilmediğine inananların yönettiği, aynaların yasak olduğu zira yüzleşmenin, özeleştirinin günah sayıldığı bir ekosistemde başarısızlık ihtimal değil kaçınılmaz neticedir.

Ve tarihi boyunca yolu hep başarıya çıkmış bir camia için başarısızlığın sıradanlaşması en büyük yenilgidir...

Cebinde bileti, elinde küçücük çocuğuyla maça giden babaların, "Senin oturduğun tribünden yönetimi protesto edenler olmuş" diye kapıdan geri çevrildiği, çocukları buğulu gözlerle ve şaşkın bakarken öylece bırakıveren bir ekosistem bu... Ve çocukların kahkahası olmaktan çıkıp travmalarına dönüşen bir ekosistemde başarı yeşermez.

Ve tarihi boyunca çocukların hayallerini süsleyerek büyümüş bir camia için çocukları kaybetmek en büyük yenilgidir.

Bu yazı kaleme alındığı an itibariyle Fenerbahçe'nin bir teknik direktörü var mıdır? Varsa kimdir? Aykut Kocaman kesin olarak istifa etmiş midir? Bunların hiçbirisi "kesin" ve "net" olarak belli değil.

Bu çağda bu denli demode kodlarla hareket ederek, barbekü partileri ya da antrenman izleme manevralarından medet umarak, kulağının üstüne yatarak, iletişim kurarak değil azarlayarak yönetilen bir ekosistem başarı üretemez. Kocaman değil Guardiola da gelse yine bir şey değişmez.

Fenerbahçe dediğin, ilk gideceği maçı hesaplayarak şafak sayan askerdir. Babasının omzunda maça giden çocuğun gülen gözleridir. Torunlarına Can'ı, Lefter'i anlatan dededir. Tıklım tıklım tribünlerdir. İmzayı atıp maça koşan damatla gelindir. Mahalle berberidir. CEO'dur. Hababam'dır...

Onların hayallerini, öfkelerini, isteklerini, umutlarını, üzüntülerini, fikirlerini, sevdalarını yok sayan, onlara bir açıklamayı dahi çok gören, onları görmezden gelen bir ekosistemin kaderi kaybetmektir.

Ve tarihi boyunca hep insanlara dokunarak büyümüş bir camia için insanları kaybetmek en büyük yenilgidir.

Bülent DEĞERLİ