Ben gelinime kefilim

Defne'nin hacı kayınpederi Ahmet Solmaz: Yasin bir haftada bir kelime konuşmadı. Ara sıra içki içiyor diye Defne'ye sitem ederdim, "Vallahi içmiyorum baba, dokunuyor" derdi. Demek o gün de öyle bir şey oldu.
Defne kızın soyadı Solmaz'dı, ama soldu ne yazık. Nişantaşı'nda oğlu ve eşiyle oturdukları apartmanın adı da Huzur'du, lakin yok oldu gitti evinin de huzuru. Oradaydım... Huzur Apartmanı, kat 3 daire bilmem kaçta, Defne gilin evindeydim işte.Bir insanın kimliği, kişiliği, huyu, suyu, fıtratı bu kadar mı yansır bir eve? Sahibesi el avuç firarisi, haylaz- yaramaz- afacan bir çocuk kadındı ya hani, zannettim ki sandalyeler, koltuklar da devinip, kıpraşacaklar ansızın. Duvar saati dile gelecek, şarkıya duracak, her yana asılı fotoğrafların içinden fırlayıp dans ederek Defne kız çıkacak, göz kırpacak...
EMEKLİ ASKER
Bir kadın açıyor kapıyı. Yüzü keder yüklü, mimiksiz, renksiz, uçuk. Kayınvalidesiymiş. Güldane Solmaz'mış o da. Oğulcuğu İlker Yasin'in evine, ona destek olsun, kol kanat gersin, tez yitmiş gelininden yadigâr torununu gözetsin diye gelmiş kalmış dönememiş. Az ötede cam kenarında da bir adam oturmakta. Dışarısı aydınlık ya, yüzü gölge gölge adamın. Siluetinden bile dualar mırıldandığını, elinde tespih olduğunu görüyorum. Kayınpedermiş o. Defne'nin biricik eşi İlker'in babasıymış. Defne'nin yüzbaşı babası gibi asker kökenliymiş, emekli astsubaymış o da. Çankırı'da yaşarmış Ahmet Solmaz. Gözlerine bak anla, fırtınalı, boralı yaşamış yılları. Az sonra kendi de söylüyor ki; "Hacca gidip geldim, başka türlü yaşar oldum hayatı."