Evlatları için engel tanımayan kahraman anneler

Bugün Dünya Engelliler Günü. OECD, AB ve Türkiye verilerine göre, dünya nüfusunun yüzde 15'i, yani 1 milyar kişi engelli. SABAH, hayatları mücadeleyle geçen ve hayatlarını evlatlarına adayan 'asla pes etmeyen anneler'le konuştu. İşte dört anne, dört hikâye....

GÜLDEN ÖDEMİŞ: İkiz annesiyim. Kızımın adı Görkem, erkeğin Görkey. İkisi de doğumda sıvı birikimi sonucu beyin kanaması geçirdi. 55 gün yoğun bakımda kaldılar. Görkem 4 aylıkken bazı anormalliklerin olduğunu fark ettim. Kasılmaları olmuyordu, bacakları bükülmüyordu. Serebral palsi (beyin felci) teşhisi kondu. Fizik tedaviye başladığında 6 aylıktı. Kundakta olması gerekirken haftanın 5 günü fizik tedavideydi. Hayatımın en büyük sınavını yaşadım. 8 yıllık fizik tedaviyle ayak ve bilek ortezlerini takarak yürümeye başladı. Engelli annelerine tavsiyem, asla pes etmesinler, umutlarını kaybetmesinler. Görkem öğretmen olmayı çok istiyor. Hayalim, onun hayalini gerçekleştirmek.

ALİYE COŞ: Oğlum Nurullah Salih, 5 yaşında trafik kazası sonrası engelli oldu. Çocuk gelişimi uzmanıyım. İlkokula başlayınca, yanında refakatçi olabilmek için mesleğimi bıraktım. Fizik tedaviler ile ellerini ve kollarını eskiye göre daha iyi kullanmaya başladı. Çocuğumu fizik tedaviye götürebilmek için maddi imkânlarımızı sonuna kadar zorluyoruz. Vaktimin çoğunu Nurullah Salih'e ayırdığımdan diğer iki çocuğumla vakit geçiremediğim için üzülüyorum. Ama kızlarım fedakârlık yapıp bana destek oluyor. Engelli annelerine sesleniyorum: Pes etmeyin.


FADİK SATILMIŞ: 9 yaşındaki kızım Ravza tekerlekli sandalyeye bağlı. Beynimde kadınlık hormanlarını salgılayan bir bezde tümör çıktı. Ameliyat olursam bir daha çocuk sahibi olamayacağımı öğrendim. Ameliyat olmayıp, kör kalma riskine rağmen doğurdum. Kariyerimden, hobilerimden, sosyal hayatımdan her şeyimden vazgeçtim. Ravza'ya tüm gücümle, en iyi şekilde bakabilmek için en ufak bir baş ağrısı bile yaşamak istemiyorum. Bir engelli annesinin en büyük korkusu çocuğundan önce ölmektir. Hayatımda en üzüldüğüm an Ravza'nın "Ben de bisiklet sürmek istiyorum anne, ben neden bisiklet süremiyorum?" demesiydi. Çaresizliğin en dibini yaşadım.

FATMA ZAN: 8 yaşındaki kızım Berra Betül'ün, 40 günlükken sağ elini oynatamadığını fark ettik. Serebral palsi teşhisi kondu. Adını bile bilmediğimiz bir hastalıktı. Hemen fizik tedaviye başladık. Berra iki yaşındayken epilepsi nöbetleri geçirmeye başladı. Doktorumuz bize "Sizi çok uzun bir süreç bekliyor. Çok yorulacaksınız. Hiç ilerlemiyor, iyileşmiyor sanacaksınız, bıkacaksınız. Ama hiçbir zaman bırakmayacaksınız. Ve en sonunda da ödülünü alacaksınız" demişti. Biz ödülümüzü aldık... Berra şu an yüzme, resim, mozaik, halı dokuma, drama, müzik kurslarına gidiyor ve hepsinde de gayet başarılı. En büyük hayali milli yüzücü olmak.