Dayak makyajın ardından ilk durağımız Taksim oluyor. "İnsanlar nasıl tepki verir acaba yüzü morarmış bir kadına" diyerek Taksim'e çıkıyoruz. Gezi Parkı bahar aylarından kalma bir günü yaşıyor. Arabalar vızır vızır, insanlar koşuşturuyor. Usul usul ilerliyoruz foto muhabirim Şuheda Aykut'la. O beni uzaktan takip ediyor. Bankların tamamı dolu. Çekirdek kabuklarının ortasındaki bir bankta 30 yaşlarında bir genç oturuyor. Sessizce yanına oturup beklemeye başlıyorum. Seyyar çaycı uzun uzun bakıp yüzüme geliyor yanıma, "Abla çay ister misin" diyor. "Olur" diyoruz, yanımdaki genç atlıyor: "Bende bozuk var. Ben vereyim." "Yok ben veririm. Teşekkür ederim" diyorum. Bu arada sağımdan solumdan geçenler merakla inceliyor yüzümü. Onlar için "öteki"yim ben. "Kim bilir neden dayak yedi" diye düşünüyor çoğu, zaten dayanamayıp soruyor yanımdaki genç:
Bana düşmez ama, ne oldu yüzünüze?
- Hiç. Dayak yedim eski kocamdan.
Geçmiş olsun. Ağrınız sızınız var mı?
- Yok. Çok oldu zaten. Geçiyor. Siz dövdünüz mü bu güne kadar kimseyi?
ASLA KADINI İNCİTMEM
Asla dövmem ben bir kadını.
- Bir tokat da mı atmadınız eşinize?
Benim eşim yok. Kız arkadaşım da olmadı uzun dönemli. Kısa dönem arkadaşlarım oldu. Onları dövmedim, dövmem de.
- Herkes öyle söylüyor da....
Benim hayatta en değer verdiğim şey kadındır. O nedenle hiç vurmam.
- Peki ya vuranlar? Onlar hangi ruh haliyle yapıyor ki bunları?
Yetiştirilme tarzımız bu. Bir şeyi kadın yaparsa suç oluyor erkek yaparsa takdir görüyor.
'ÖZÜR DİLEDİ, AFFETTİM'
- Neyi mesela?
Mesela, bir kadının bir erkekle konuşması yanlış anlaşılıyor hemen. Ama bir erkek istediği gibi herkesle konuşabiliyor. (Sessizlik...)
Peki ne yapacaksınız şimdi?
- Bilmiyorum.
Niye vurdu diye soracağım ama size ayıp olur.
- Kıskançlık. Kıyafetlerimi beğenmiyor.. "Güzel aslında" diyor yanımdaki, üzerimdekileri inceledikten sonra. Demek ki artık oradan kalkma zamanı geldi diyerek ayrılıyoruz Gezi Parkı'ndan. Meydandaki anıtın orası daha kalabalık olur düşüncesiyle önde ben, arkada Şuheda meydana doğru yola koyuluyoruz. Taksim'deki simitçinin işi yine başından aşkın. Bu kez bir gazeteci olarak yanaşıyoruz yanına. Yüzüm gözüm morluk içinde. "Kadına yönelik şiddetle ilgili ne düşünüyorsunuz?" diye soruyorum. Yüzümü inceliyor önce hiç yadırgamadan cevap veriyor: "Ben şiddete karşıyım. Kadın dövülür mü! Bir fiske bulmadım ben karıma. Sonuçta o da insan."
'BEN DE DAYAK YEDİM'
"Bir kere vurmuşluğunuz vardır mutlaka" diyoruz. "Yok" diyor ısrarla. Aklından yüzüme ne olduğunu sormak bile geçmiyor. Anıtın kenarındaki parmaklıklar kaldırıldığından yerlere, çimenlere oturmuş insanlar. Ben de gidip başörtülü bir kadının yanına oturuyorum. Çaktırmadan yüzüme bakıyor yan yan. Sonra dayanamayıp soruyor:
Geçmiş olsun. Kaza mı yaptınız?
- Yok. Dayak yedim.
Vah vah. Kim yaptı bunu?
- Kocam. Çok belli oluyor mu dayak yediğim?
Belli oluyor tabii.
- Siz evli misiniz?
Evet 10 yıllık evliyim.
- Hiç dayak yediniz mi kocanızdan?
Yedim. Ama böyle yüzümü gözümü morartmadı benim kocam. Tokat attı sadece. O da morartmadı yüzümü.
- Sadece bir tane mi tokat yediniz? Devamı gelmiştir onun.
Bir kere değil üç dört kez yedim tokatı.
- Ne yaptınız peki tokattan sonra?
Özür diledi benden. Ben de affettim.
'BEN MORARTMAM'
Onun yanından da ayrılıp birkaç kişiye gazeteci olduğumu söyleyerek röportaj yapmak istiyorum. Kaçıyor çoğu. Ya da yemin billah ediyor kadınlara el kaldırmadıklarına dair. Sadece biri kabul ediyor birkaç kez karısını dövdüğünü. Ticaretle uğraşan Celil Bey. Adını yazıyoruz çünkü gazeteci olduğumuzu biliyor. İsteyerek veriyor röportajı.
Kaç kere dövdünüz karınızı?
- Bilmem. Saymadım.
Benim gibi yüzü gözü morardı mı onun da?
- Yok. Ben morartmadan dövüyorum.
Nasıl oluyor o?
- O kadar güçlü vurmuyorum.
Neden dövüyorsunuz peki?
- Kabahati olduğunda.
Benim ne kabahatim olmuştur sizce bu hale gelmek için?
- Siz dayak yemiş olamazsınız. Başka bir şeydir o. Dayak yiyecek birine benzemiyorsunuz. Halbuki insanın nasıl göründüğü, ya da toplumdaki yeri çok da önemli değil bu durumlarda. Nitekim istatistikler en çok da eğitimli kadınların dayak yediğini gösteriyor çünkü. Bunları içimizden geçirerek veda ediyoruz Celil Bey'e. Söylenecek çok şey var ama susuyoruz...
