O, mucizeyi hak ediyor

17 Ağustos Depremi'nin hayatını paramparça ettiği insanlardan biri de Emine Cebeci'ydi. Depremde oğlunu kaybetmişti. Arkadaşı Gülseren Altın, "Gücünü toplayıp hayatına devam edebilmesi için ufak bir mucize lazım" diyerek, onun için atv'nin 'Sen Hak Ediyorsun' adlı yarışmasına katılma kararı aldı. Altın, bu akşam yani depremin 12'nci yılında, Emine Cebeci için yarışacak. Amacı, arkadaşının engellilere rehabilitasyon merkezi kurbilmesi için yeterli parayı kazanmak.

MUTLULUK BİTTİ
Emine Cebeci, eşini trafik kazasında kaybetmişti. Bir kızı ve bir oğlu vardı. Kızı evlenip İstanbul'da yaşamaya başlamıştı. Oğlu Serkan Cebeci astsubaylığı kazanınca, Emine Cebeci de onunla beraber Gölcük'e yerleşmişti. Kendine bir mağaza açan Emine Cebeci, Kavaklı'da oturuyordu ve mutluydu. 17 Ağustos 1999 gecesine kadar... Saatler 03.02'yi gösterirken, 6 katlı apartman çöktü ve birinci katta oturan Cebeci ile oğlu, tonlarca ağırlıktaki enkazın altında kaldı. Her ikisi de saatler sonra çıkarıldı. Ancak Serkan hayatını kaybetti. 14 kez ameliyat olduktan sonra ayağa kalkabilen Emine Cebeci, önce oğlunun cenazesine ulaşabilmek için büyük mücadele verdi. Amacına ulaştıktan sonra da deprem sırasında veya doğuştan engelli olan insanlara adadı kendini. Şimdi, Gölcük Engelilerle Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği Başkanı olarak, bin 300 üyesine yardım eli uzatmaya çalışan Cebeci'nin arkadaşı Gülseren Altın da, "O bir mucizeyi hak ediyor" diye harekete geçti. Gölcük'teki İşitme Engelliler Derneği'nde çalışan Altın, arkadaşının engellilere verdiği rehabilitasyon merkezi sözünü tutabilmesi atv'deki 'Sen Hak Ediyorsun' yarışmasına katılma kararı aldı. Yarışmaya bir başkası adına katılınıyor ancak o kişinin son ana kadar haberi olmuyordu. Emine Cebeci için de öyle oldu. Altın, bu akşam Emine Cebeci için para kazanmaya çalışacak. Yeterli miktarı kazanabilirse, Emine Cebeci hayalindeki rehabilitasyon merkezini kurabilecek. Cebeci, "Benim için tam bir mucize oldu. Yarışma tarihinin 17 Ağustos'a denk gelmesi ise içime bir nebze olsun su serpti" diyor. Cebeci, deprem gecesi ve sonrasında yaşadıklarını ise şöyle anlatıyor: "Enkazın altında ben 16 saat, oğlum ise 13 saat kaldı. 'Orada kimse var mı?' diye bağırıyorlardı. Ben 'Evet, ben ve oğlum buradayız, yardım edin' diyordum ama onlar bizi duymuyordu. Sonra oğluma ulaştılar. Serkan bağırıyordu, 'Annemin çıktığını görmeden hastaneye gitmeyeceğim' diye. 3 saat sonra beni de çıkardılar. 'Oğlum hangi hastanedeyse onun yanına götürün' dedim. Gözlerimi açtığımda 'Serkanım nerede?' diye bağırıyordum. Enkazdayken bana sürekli 'Anne kurtulamayacağız' diyordu. Ben de 'Kurtulacağız' diyordum. "

BULANA KADAR
Cebeci, oğlunun cenazesini nasıl bulduğunu da şöyle aktarıyor: "Kimsesizlerin mezarlarını açtırıyordum ama oğlumun orada olduğuna inanmıyordum. Depremden 4 yıl sonra, sonuncu mezara geldik. İçimden bir ses 'Oğlum bunların içinde değil. 18'incinin içinde de olmayacak' diyordu. Çıkan kemiklerle birlikte, Gölcük'ten İstanbul Adli Tıp Kurumu'na kadar aynı araçla gittim. Testler yapıldı. Ceset Serkanım'a ait çıktı. Meğer oğlumun kemikleriyle yolculuk yapmışım. Şoka girdim. Oğlumu ellerimle bir daha mezara gömdüm."