Rötarlı özgürlük

Bu hafta MOLA konum oldukça değişik ve şaşırtıcı. Anlatınca siz de hak vereceksiniz sanırım. Şubat ayının ilk günlerinden başlayarak bir telefon yağmuruna tutuldum. Maltepe Açık Cezaevi İnfaz Kurumu mahkûmları birbiri peşi sıra telefon açıyor ve "Savaş Abi perişanız ne olur sesimizi bakanımıza, başsavcılarımıza, duyur" diyerek dert yanmaya başlıyorlardı. Paylaştıkları dert trajikomik türdendi. Örnek olsun için birini cımbızlayıp yazdım aşağıya.

BİZ TAŞIDIK BİZ KAYBOLDUK
- Hayırdır nedir sorun?
- Abi biliyorsun yasalaşan son yargı paketinin getirdiği haklarla binlerce mahkum yattığı cezaevinden tahliye oldu.
- Evet izledik bazı tahliyeleri gazete olarak
- Bizim bulunduğumuz Maltepe Açık Cezaevi İnfaz Kurumu'ndan 300 arkadaşımızı uğurladık ama biz 90 kişi kaldık.
- Hangi 90 kişi?
- Tahliyeye hak kazandığı halde günlerdir cabadan yatan 90 kişi abi.
- Allah Allah! Neden peki?
- Abi sebebini duysan gülersin ama biz ağlayacak hallerdeyiz. Yolumuzu gözleyen ailelerimiz ise yağmur gibi gözyaşı döküyor.
- Merak ettim nedir?
- Abi İstanbul'un Anadolu yakasında, Kartal'da büyük adliye açıldı ya. İşte eski adliyelerdeki dosyaların çoğunu bizler taşıdık arkadaşlarımızla. Mahkûmlara görev verildi, günlerce çalışıp hakkıyla yaptık bu görevi anlayacağın.
- Eee?
- Ama o dosyaların bir bölümü bulunamıyormuş abi. 90 kişiyiz dedim ya, işte bizim dosyalarımızmış bulunamayan.

VER ELİNİ MALTEPE
Yukarıda naklettiğim türden telefonlara ilaveten gazeteye kadar gelip sızlanan mahkûm yakınları da artınca soluğu Maltepe Açık Cezaevi İnfaz Kurumu'nda aldım ben de. Aksilik bu ya, yetkili savcılarımız o gün çok önemli bir güvenlik toplantısındaydı ve onlarla bizzat konuşmak mümkün olmadı. Yine de lokanta bölümünde beklememe izin çıktı ve havayı koklamam için o bölge bile yetti. Çünkü lokantayı çalıştıranlar da mahkûmlardı ve tahliyeleri geciken o 90 kişinin sıkıntısını yakından biliyorlardı. Görüşe gelen bazı ailelerle de ayaküstü dertleşince sıkıntının had safhada olduğunu daha iyi kavradım.

KARTAL'A DOĞRU
Bu kez yeni adliyeye gidip yetkililere durumu anlatayım diyerek Kartal'a hareket ettim. Gider gitmez nasıl bir şaşkınlığa düştüğümü anlatamam. 'Dünyanın en büyük adliye binası' sloganıyla 1 Şubat 2013'te hizmete açılan bu dev yapının otoparkı çöp tarlası gibi, zemini çamurlu- göletli hallerdeydi. Yönlendirme levhaları, kapıları, koridorları da içinden çıkılmaz vaziyette olduğundan nereye gideceğimi, kimi nerede arayacağımı bilemedim uzun süre. Sonra kendi başıma dolaşmaya karar verdim. Birinci katta önüme gelen her koridora girdim, duruşma salonlarını, rafları bomboş duran arşivi görüp hayretler içinde kaldıktan sonra, taşıma kapasitesi düşük, sayıları gayetle az asansörler marifetiyle çeşitli katlara çıkıp her yana göz attım. Beş blok halinde inşa edilen kompleks, sadece giriş katından birbirine bağlıydı. Hatalı inşa edilen tesisat yüzünden mahkemeleri sık sık su bastığını konuşanları bile duydum. Bir adliye çalışanı tanıyıp; "Abi, yerleri kaygan granitten yaptılar burası Uludağ kayak pistine döndü. Düşen, sakatlanan gırla" diye dertlendi. Savcılık kalemlerinde bilgisayarların çoğu monte edilmediği için bazı memurlar çalışırken bazıları sessizce oturuyor, etrafta telaşla koşuşturup duran çoğu yurttaş ve avukat birbirlerine hangi mahkeme salonunun nerede olduğunu soruyordu.
DOSYA ZİYANLIĞI
Bazı odalarda üst üste yığılı dosyaların kalın iplerle hevenk halde durduğunu görünce anladım Maltepe'deki 90 kişinin sebebi akıbetini. Yine de kısa süre bekledim haberi yapmak için. Ardından haber takibi için 3 günlüğüne yurtdışına gidip döndüm. Şükür ki 90 kişilik o bahtsız mahkûm grubunun son üyesi de 2 gün önce tahliye edilebilmiş, haftalar süren bu moral yıkıcı durumdan kurtulup "Merhaba Özgürlük" diyebilmişti.