'Bu kadar mı güzel okunur'

GÜNAYDIN NARÇİÇEĞİ
Mütevazı evlerde yaşayan ve Türk Sanat Müziği seven sıradan yurttaştan, Başbakanımıza, Cumhurbaşkanımıza kadar herkesin "en güzel sesli solist" kabul ettiği Melihat Gülses.
Dünyaya açıldıkça 'beynelmilel' şöhreti de artıyor. O şimdi, "Narçiçeğim" adlı şarkısını dinleyen Hıncal Abi'mize "Bir şarkı bu kadar mı güzel olur, bir şarkı bu kadar mı güzel okunur?" dedirten ses... Hepimizin "Narçiçeği" Melihat Gülses...
Soyadından ayıkmamışım. Meğer bin yıllık dostum Necip Gülses'in eşi, 2 çocuğunun anasıymış Melihat Gülses. Türk Folklor Kurumu'nda, daha 15-16 yaşlarımda teri terime karışan, omuz omuza halay çekip, bar tutup, hora teptiğim, aynı Necip'in yani. Biz 'gelinimizi' diğer ismiyle, Melek diye bilir öyle seslerdik hep. Melihat'ı hiç duymamıştık ki o zamanlar. Bunca girizgâhı aslında söyleşimin esas kahramanına Melihat Gülses'e varan yol olsun diye yaptım. Çünkü Necip'siz olmaz o iş, MOLA'yı okudukça anlayacaksınız sebebi hikmetini.

BİR STARIN EV HALİ
İstanbul'da Fulya'nın üstlerinden Şişli'ye çıkarken Kalp Vakfı Binası var. Kalplere bu denli şeker şerbet saçan sesin sahibesinin, buraya bitişik apartmanda oturması nasıl bir hoş tesadüf... Şimdi ben o evdeyim. Melihat Gülses ve kardeşim, arkadaşım Necip, ilaveten de ortalığı bahar bahçe eden iki mahsul. 27 yaşındaki güzel Neva Kız'la, 16 yaşındaki yakışıklı delikanlı Ali Han. Hayatımda hiçbir röportajı bunca çay, börek- çörek, pasta, kurabiye, aşure ve bilumum başka abur cubur yiyerek yapmadımdı galiba. Lakin çoğu bizzat Melihat Hanım'ın elinden çıkmış ki, lezzetini tarif edemem. Sorularım, aldığım yanıtlar, hoş anılar... Çayın yanında bunlar da nasıl iyi gitti bilseniz demeyeceğim, zaten şimdi bileceksiniz. Buyurun:
Hem düz lise hem konservatuar aynı anda okudun. Bu nasıl ikiye bölünmeydi, zor olmalı? Hem de ne bölünme Savaş Abi. Fatih Kız Lisesi'ndeyim o zamanlar. Yaşım 15-16. Musikiye beni hazırlamış, ilk eğitimi vermiş babam yine de konservatuar okumama razı değil.
Sebep? Hem banka veznedarı hem kanun sanatçısı, hocasıydı. Beni de üniversite bitirip, ileride mümkünse bir bankanın büyük yöneticilerinden hayal ediyordu. Onun 2 müzisyen arkadaşı da bendeki sevgiyi tutkuyu anlamışlar, babama haber vermeden onlar götürüp yazdırdı beni. Sınavı kazanınca söyledim.
O zaman izin verdi öyle mi? Yok, yine vermedi. "Sınavı geçmiş olabilirsin fakat gidemeyeceksin" dedi, direndi. Sonrasında hep kaçak göçek gittim ilk yıllarda. Sonra duydu, çok başarılı öğrenci olduğum söylenince de bir şey demedi artık. Annem çıtlattı, içten içe çok gururlanmış.
Necip senin hocandı kocan oldu Melek kız. Peki, nasıl oldu bu? Ben de folklorcuydum abi biliyorsun. O ilk gençlik çağlarımda Ataköy'de derneğimiz vardı. Necip de orada hem davul çalar hem öğreticilik yapardı. Abimiz gibiydi. 5-6 yıl çok yakın arkadaştık. Flörtlerine hediye beğenirdik çarşıdan. Sonra Eurovision elemeleri için Ankara'ya gitmem gerekti bir gün. Aile büyüklerimin eşlik etmesi lazımdı ama hepsinin önemli işleri çıktı o sırada. Necip 'ben götürürüm' deyince izin verdiler. Haydarpaşa'ya geldik. Trenin kalkışı 4-5 saat gecikince, deniz kıyısındaki kafede otururken tuhaf bir duygusal yakınlaşma oldu aramızda. Önceleri ikimiz de çok huzursuz olduk, utandık falan. Aylarca görüşmedik ama baktık ki direnecek gibi değil karşılıklı duygular, ailelere açıldık ve söz, nişan derken çorap söküğü gibi geldi gerisi.

HOCAMDI KOCAM OLDU
Şimdi Ankara dedin, Eurovision dedin de. Kimseler bilmez sen o zamanlar Eurovisyon'a gidebilmek için her yıl çabalayan, bir türlü kazanamayan Kayahan'ın ardında vokal ve dansçıydın. Aynen dediğin gibi abi. TRT arşivlerinde illa ki vardır o hallerimiz. Şimdi çok gülüyorum. O zamandan belliydi Kayahan Usta'nın bir gün patlama yapacağı. Onun kadar prozodiyi cuk oturtan çağdaş pop bestecisi azdır...
Herkes sana hayran sen kime? Eskilere gidersek başta Müzeyyen Senar Ablam. Safiye Ayla, Sabite Tur Gülerman diye gider. Şükran Ablam mesela, annen diye söylemiyorum, harika bir yorumcuydu nur içinde yatsın.
Yeni sesleri de soralım o zaman? En başa, ustam, hocam ve sadece benim değil hepimizin idolü Ahmet Özhan'ı koyarım. Elif Güleşçi, Ayşe Yarkın, Ayşegül Durukan ve daha pek çok değerli arkadaşımız. Ne yazık ki başta medya olmak üzere pek çok etki odağı daha çok popüler kültüre önem veriyor. Böylesi değerler gölgede kalıyor yani.
ÇOCUKLARIN DA YOLU MUSİKİ...
Evde piyano var... Tambur, kemençe, ney, mey, basgitar, klasik gitar, ut, kanun, def ne varsa mevcut. Daha da güzeli bütün bu çalgıları ustaca kullanıp adeta dillendiren müzisyen aile Gülsesler var. Rica ettim kırmadılar. Baba ve çocuklar enstrümanlarını, anne de gül sesini kullanarak muhteşem bir musiki ziyafeti sundular. Melihat Gülses o sırada anlattı, öğrendim sırrını evdeki gençlerin: "Babam konservatuar okumama karşı çıktığı için ben aynı acıyı yaşatmadım kızım Neva'ya. Aksine teşvik ettim. İlk yıllarda çok rahat davrandı. Üzerine düşmedi. Babası ve ben dürtükledikçe o hep kaçtı, klasik kemençe çalışmalarına. Sonra atölyesinde kemençe üreten nişanlısı Murat'la tanıştı. Bizimki sonra bir açıldı, bir sevgili oldu ki sazıyla. Baktık ortaya müthiş bir klasik kemençe virtüöz adayı çıktı... Oğlum Ali Han da bas gitara başladı yenilerde. Genler müsait, yerler müsait, çevre müsait daha ne olsun değil mi abicim?"