Zeynep Topuz ‘Her kaza haberinde aynı acıyı yaşıyorum’

Topuz Ailesi'nin yaşadıklarını, Anadolu Üniversitesi Sinema İletişim bölümü öğrencisi Okan Temizarabacı, bitirme tezi olarak bir belgesel yaptı, "Yolda" adı, o kadar dokunaklı ki… Zeynep Topuz, gücün, sabrın ve sevginin bir abidesi…

Sizi tanıyalım…

-Ben Zeynep Topuz. Resim öğretmeniyim. Ama anneyim her şeyden önce. Eşimle büyük bir aşkla evlendik. Bir buçuk yıl sonra büyük kızımız İlay doğdu. Dünya tatlısı bir bebekti. Havalara uçtuk. Sadece güzel değil, çok da zeki bir çocuktu. Derindi. Tarifi zor. 3 yaşında felsefe yapabiliyordu mesela…

Nasıl yani?

-Bir gün arkadaşlarımız bize oturmaya geldiler. Birlikte yemek yedik, ama hemen kalkmaları gerekti. "Olur mu, daha çay içeceğiz?" dedim. Onlar da dediler ki, "Yollarda başıboş köpekler korkuyoruz!" İlay ki, yemeğini yiyordu o sıradan, minicik bir çocuk, başını kaldırdı ve "Ama Nermin Teyze!" dedi, "Korkularımızı biz kendimiz yaratırız!" Aynen böyle dedi. Biz üçümüz birden döndük "Ne diyor bu çocuk!" diye. 3 yaşındaki bir çocuktan beklenmeyen bir cümle. Böyle ilginç yorumları vardı. Yetişkin gibi düşünürdü. Böyle benzersiz bir çocuktu. Sonra ben tekrar hamile kaldım.

Ezgi'ye…

-Evet. Kız olacağını öğrenince biraz ürktüm. "Allah'ım, ablası çok güzel. O da ablası kadar güzel olsun. Kıskanmasın iki kız kardeş birbirini!" dedim. Ve Ezgi doğdu. Allahım beni kırmadı. ablası kadar güzel bir kızımız daha oldu. Bakanların bir daha baktığı güzellikte. Ama ateş ateş topuydu, inanılmaz hareketliydi. Bazen ne yapacağımı bilemiyordum yaramazlığı karşısında. İşte o sırada, İlay karşıma dikilir, kardeşini korurdu. "Ama anne, o daha bebek. Bilemez ki!" derdi. Beş yaşındaki çocuk bana akıl verirdi…