Çocukken: Nefret Büyüyünce: Ziyafet

Geçen gün sözünü ettiğim internet sitesi Reddit'te ortaya ilginç sorular atılıyor. Şu da onlardan biri: "Çocukken nefret ettiğiniz ama büyüdüğünüzde sevdiğiniz yiyecekler nelerdir?"
Cevapların bir kısmı şöyle:
Soğan Domates Turşu Kahve Humus Su (bardakla su içmek) Hardal Ispanak Az pişmiş et Zeytin Patlıcan Suşi Kuşkonmaz Avokado Hindistancevizi, vd.
Çocukluğumun bir döneminde domatesten nefret etmiştim. "Bir dönem" diyorum çünkü domatesi severdim...
Derken, sanki ben domates yemiyormuşum gibi, "mutlaka domates yemelisin çünkü çok faydalı" diye baskı yapmaya başladı ailem...
Ve o günden sonra domatese karşı acayip bir soğuma oldu bende. Domatesle birlikte yedirmeye çalıştıkları et parçalarının boğazıma dizildiği sofraları hala hatırlarım.
Bugün yine domatese bayılıyorum. Bilhassa 'Çanakkale' dedikleri büyük ve pembeye çalanlarına...
Sürekli nefret
Bu sevgi-nefret soruşturmanın bir başka çeşidi daha var. Soru şöyle: "Çocukken yemekten nefret ettiğiniz ve hâlâ etmekte olduğunuz yiyecekler neler?"
Bazı cevaplar: Ciğer Patlıcan Mantar Pancar Hindistancevizi Zeytin Mayonez Balık Kereviz Bezelye, vd.
Çocukken kerevizi ve bamyayı hiç sevmezdim. Hâlâ da sevmem. Kerevizdeki sorun, sapındaki keskin koku. Sapı ayrılarak pişirilmiş kereviz ise çok lezzetli olabiliyor.
Bir de Hindistancevizi meselesi var. Daha önce yazmıştım: Görgüsüz aşçılar, 10-15 yıldır, olur olmaz her şeye Hindistancevizi serpiyor. Bunun müşteriye şıklık olduğunu düşünüyorlar. Bir de "şehirde böyle yapılır" sanısı var galiba.
Ayder Yaylası'na çıkmıştık. Kaldığımız küçük otelin aşçısı Laz böreğine Hindistan cevizi koymuş. Mutfağa gidip adama söyledim. Çok bozuldu. Çünkü Hindistanceviziyle bize itibar gösterdiğine inanıyordu.
Halbuki çözüm basit:
Hindistancevizini küçük bir kaseye koyup tercihi müşteriye bırakmak.