Bir evvelim var

İmdii... Akıl tahtalarımdan bir kaçının eksik olduğunu ilk anlayan rahmetli annanemdi sanırım. Anam babam turneye çıkıp beni bu yaşlı reji işçisi kadına bırakırlardı. Süt huyluydu. Şimdi saymaya kalksam sayfaya sığmaz türlü 'pisliklerimden' sonra bile el değmez, fiske atmaya kıyamaz, gider minderleri tokatlar, hırsını oradan çıkarırdı. Bazen de yeşil biber benzeri cılız bedeninden nasılsa çıkan gür sesle bağırırdı: " Boynun altında kalsın diyeceğim ama demiyorum. Çünkü bebeklerle delilere beddua tutmaz deli velet!"
Özel seans
İster inanmayın. Annem de çoğu zaman beni somyanın borusuna kaytanla bağlar, mahallenin büyük çocukları bile sokağa çıktığımda evine kaçar, öğretmenim veli toplantılarından sonra özel seansla annemi kabul eder, yarım saat kırk dakika 'durumumu' konuşurdu. Büyüdüm çok şey değişmedi. Her dönemimde kafadan tatlı olduğum yolunda hayli taraftar birikti. Sonra kocaman oldum. Başka bir şeye dönüştüğüm varsayıldı. Ne çok da 'akıllı başlı, olgun, kelamı değerli' diyen çok oldu hakkımda. Bir evvelim var' başlığı koydum ki aşağıda ' beceremiyorum' yazımla irtibatlandırın.
Çünküüü, halime ve istikbalime baktıkça, evveliyatımın deliliklerine fena hasret duyuyorum, yemin ederim...