Bir “ders”e değil, uzun bir eğitime muhtacız!

Aklı sıra Osmanlıcayı eleştirip Osmanlı'ya laf sokacak ya adam...
Lafa "1300 yıldır Orhun yazıtlarını anlıyorsun da, şunun şurasında dedense, Osmanlı'yı niye anlamıyorsun?" diye başlıyor.
Sonra da "Çünkü Osmanlı ecdat falan değil, zaten Türkleri saraya sokmadılar" diye cevaplıyor.
Yakın zamanlara kadar merkez medyanın en çok okunan köşecilerindendi bu zat.
Havasına bakarsanız, pek Türkçü!
Ama en azından Orhun yazıtlarına bakınca okuyamayacağını bilebilseymiş!
Herhalde Göktürklerin günümüz Latin alfabesini kullandığını sanıyor!
Onu da geçtim, "Türk bodun ilinin törüngün kim artatı urdaçı erti" sözünün bugün ilk okuyuşta anlaşılmayacağını aklına getirmiş midir? Sanmam.
Dil nedir, alfabe nedir; bir toplumun kültürüyle yazılı eserlerin bağı nedir, bunlar umurunda değil ki!
Onca yıl aklına geldiği gibi yazmış, okuru da yutmuş. Nasıl bir medya tarihi ve malzemesinden geliyoruz, siz düşünün artık!
Eh, şimdi kalkıp bu zatın Osmanlıca ve Osmanlı hakkındaki fikirleri üzerinde durmaya gerek var mı?
Nasılsa, hep ezber, hep o öğrenilmiş cehalet!

Hadi diyelim ki, bu tayfa uzun yıllar boyu birbirlerini pohpohlayarak medyada yer tuttu, mercimek kadar bilgisini kültür diye yutturdu...
Ama bambaşka kaynaklardan beslenme ve daha esnek düşünme imkânı olan dijital ortam çocuklarının Osmanlıca dersi konusu patlak verdiğinden beri sosyal medyada yumurtladıklarına bakıyorum da...
Felaket!
Bir öğretmen "Atalarımızla bağ kuracaksak, Göktürk alfabesine dönelim" diyor.
Genç bir avukat, "Osmanlı ayakta duramamış, yıkılmış; neden dilini öğrenelim ki" diyor.
Devrimci mizahçı(!), "Bu toprakların gerçek sahipleri olan Bizans Rumcasının öğretilmesini istiyorum" diyor. Bir üniversite öğrencisi "Osmanlıca dersinden her çıkışımda Atatürk'e dua ediyorum, bu kadar kolay bir alfabe getirdiği için" diyor.
E, peki sen ne diyorsun diye soracaksınız bana şimdi...
Galiba bizim şu veya bu dersinden önce, tarih, coğrafya, dil, kültür konularında en baştan eğitim, öğrenime ihtiyacımız var.