Altını çizdiğim satırlar-72

Bilip de cahil, anlayıp da unutkan, görüp de kör, duyup da hissiz kalmanın felaketi... (NECİP FAZIL KISAKÜREK / O ve Ben)

*** Kalp gözün maşallah açık ama o da ileri derece hipermetrop. (ŞULE GÜRBÜZ / Coşkuyla Ölmek) *** Güvercinlerden birinin kırmızı gözbebekli boncuk gibi gözlerine bakıyorum. O birisi tarafından tutulduğunu ve uçamayacağını bildiği için hiçbir şeye bakmıyor. (JOHN BERGER / Manzaralar) *** On üç yaşımıza doğru, Laurent sundurma altında kumru yetiştirmeye başladı.
Kumru, kuşların kraliçesidir.
Zarafet içinde yumurtlayıp yaşar.
Havalar ısındığında kuluçkalar dolup taşar(...) Boyunları ince siyah kolyeli gri urbaların üzerindeki siyah gözleriyle bizi yargılarlardı.
Bize ait olmayan bir aile hikayesini eşelediğimiz için sanırım biraz utanmamız gerekiyordu. (P. CLAUDEL / Kokular) *** Kolsuz Eyüp'ün öldüğünü ancak babamlar cenazeden geldikten sonra öğrenebildim.
Dedim ya, uzak akrabalarımızın ölümü bizlere bir dedikodu gibi ulaşıyor. Güvercinlerini koymak için bakkaldan karton koli istemiş.
Bakkal da ona "ancak yarın koli çıkar, yarın gel vereyim" demiş (...) Şu an kendisi vasiyeti gereği doğduğu köyde, bir ağacın dibinde yatıyor. Bakkalın ayırdığı koliyi almaya ise, galiba kimse gitmedi. Mevsim kış, hava soğuk, güvercinler üşüyor.
(İBRAHİM TENEKECİ / UÇUŞ DENEMELERİ) *** Kalbine bir sor, böyle yaşanır mı hiç! (L. N. TOLSTOY / İnsan Neyle Yaşar?) *** O gece halisünojenlerin en etkilisi olan gerçeklik gözlerimin önünde duruyordu.
Dayanılır gibi değildi.
Klinikteki arkadaşlarımdan biri çok şanslı: Sanrı olarak hep yılanlar, fareler, kurtçuklar görür. Ben gerçekliği görüyorum.
(EMILE AJAR / Yalan Roman) *** Bu kaidedir; insan kendi yaptığı şeye başkasında hücum eder. (M. C. KUNTAY / Üç İstanbul) *** Bizler kendi kendimize yetmeyiz.
İnsan kendini kendisi için yeter gördüğünde kafir olur.
(ROGER GARAUDY / İslam ve İnsanlığın Geleceği) *** Tırmandığını unuttuysan, düş ve yeniden tırman; durmaktan daha iyi bu... (SEZAİ KARAKOÇ / Yitik Cennet) *** Yaşlı bir kitaptan daha genç hiçbir şey yoktur. (C. BOBIN / Neşe-İnsan)