Yayla zamanı başlar hasretlik

Dizi lerde ve filmlerde bizimle 'Temel' diye dalga geçerler…
Kimse bu insanların nasıl sevdiğini, nasıl ağladığını, nasıl sevindiğini ve nasıl yaşadığını bilmez…
Oysa 'sevgi'dir bizi ayakta tutan…
Sevgisiz yaşayamayız ki.
Sudan çıkmış hamsiye döneriz.

En başta anamız, Sonra diğer sevdalarımız doldurur koca yüreğimizi.
Kızıl ağacı da severiz, Ahırdaki sarı kızı da...
Sevdamız şarkılardadır.
Onlarla ağlar, Onlarla güleriz..
Sol yanımız iyidir yani.
Yine düştüm yollara Yolun sonu gelmedi Kaldı senden geriye İki damla gözyaşı Ağlama dayanamam Gözlerinin yaşına Biter bu dertler biter Sen bana gel yeter
Sevduğum dayanamam Alsın beni bu duman Ben olmasam da olur Sen gittiğin zaman
Bu sözler derin sözler.
O coğrafyada hayat bulur ancak.
Her bir kelime ok gibidir.
Kalbe saplanır ve orada kalır.
Acısı da hiç geçmez.
Yani boğazımız şiştiğinde, su bile içemezken, Doktorun parmak gibi ilacı "Bunu iç bir şeyin kalmaz" demesi gibidir anasız, babasız, yarsız ve evlatsız kalmak…
Epeydir boğazım şiş, Gözlerim ıslak.
Şimdi yayla zamanı ya, Anamın hasreti, memleket özlemi hepsi birbirine karıştı…
Şu sıra efkârım büyük.