Bu da gelir, bu da geçer ağlama

Tunceli-Mazgirt'ten Mansur Bildik... 65 yaşında.
Saz çalıyor... Şükran Ay, İbrahim Tatlıses, Nuri Sesigüzel, Cem Karaca, Saniye Can... Ve daha pek çok sanatçı ile çalışmış.
Viyana'da saz dersi veriyor... İngiliz, Fransız, Amerikalı öğrencileri var.
Avrupa'daki her Türk'ün "Hayatı roman."
Mansur Bildik'in de öyle... Dinleyelim:
Şehir şehir, ülke ülke, turne turne dolaşıyordum ama... Hayalim radyo sanatçısı olmaktı.
1975'te İzmir Radyosu'nda sınava girdim... Mustafa Keser ses sanatçılığını birincilikle kazandı... Ben de saz sanatçılığını.
Ama kadro yoktu... Kadro çıkmasını beklerken... Avrupa'ya çıktım... Turneye... Yıllarca.
Bir turneden dönmüştüm... Zeki Müren'le Avusturya turnesine gidecektim... Baktım... Postadan bana bir mektup gelmiş... Hemen radyoda işe başlamam isteniyor... Tarih 1982.
Ama... Mektup üç ay öncesine ait... O yüzden radyoya giremedim... Geç kalmıştım.
Radyoya giremeyince... Soluğu Hollanda'da almış... Yine turnede.
O saz çalmış, Âşık Nesimi de türkü okumuş:
- Bu da gelir, bu da geçer ağlama.
Mansur Bildik Avusturya vatandaşı... Avusturya Devlet Nişanı sahibi... Viyana Üniversitesi'nde konferans veriyor.
Türkiye'yi özlüyor... Tunceli burnunda tütüyor.
Sohbette söz bir ara siyasete gelince... Şöyle diyor:
- Dede çocuğuyum... Babam Alevi dedesiydi... Ben ise sanatçıyım... Herkes kendi işini en iyi şekilde yapmaya baksın... Siyaseti de bırakalım, siyasetçiler yapsın...