Vesayetin tasfiyesi yeter mi?

McLuhan, insanların büyük kısmının yaşadıkları çağa "dikiz aynası"ndan baktıklarını söyler. "Dikiz aynası" bize geride bırakılan dönemi gösterir. Geçmişte kalan dönemin gerçekleriyle, içinde yaşanan çağ anlamlandırılmaya çalışılır. Ki bu da büyük problemleri beraberinde getirir. Zira önümüzde duran dünya, yeni bir dünyadır.
Bugün, Türkiye'de benzer bir durum yaşanıyor.
1990'ların kavramları, endişeleri ve beklentileriyle bakılıyor bugüne.
Yaşanan dönüşümün gerçek mahiyeti görülemiyor, belki de görmezden geliniyor.

***
Oysa, siyaset, toplum, ekonomi, kültür ve gündelik hayat alanlarında paradigmal dönüşümler yaşanıyor. Hem yapılar, hem içerikler, hem formlar değişiyor, değişime zorlanıyor.
Bir yandan siyasal partiler, gerçek aktörlere dönüşüyor. Vesayet odakları tasfiye ediliyor.
Diğer yandan küresel eğilimlere paralel biçimde parti demokrasisi dönüşüyor.
Siyasette geleneksel demokrasi anlayışından performatif demokrasi anlayışına doğru bir geçiş söz konusu. Geleneksel parti demokrasisi anlayışından kamu demokrasisi anlayışına doğru bir dönüşüm yaşanıyor.
***
Bu dönüşüm süreci yeni meydan okumaları beraberinde getiriyor. Normalleşirken dış dünyanın yarattığı yeni ihtiyaçlara uygun bir çerçeve yaratmamız gerekiyor. Siyasi partilerin siyasi alanın ana hâkimi olduğu, parti programlarının ana ilkeleri belirlediği bir durumdan, kişiliklerin partinin önüne geçtiği, performansın programdan önemli hale geldiği ve sahiciliğin yetkinliklerin önüne geçtiği yeni bir siyasal gerçeklik zeminine doğru yol alıyoruz.
İster bu durumdan muzdarip olalım, isterse memnun; sonuç aynı. Siyasetin kimyası değişiyor. İktidar mücadelesinin biçimi de öyle. Ya bunu görüp buna uygun bir siyasi akıl oluşturacağız, ya da siyasi alanın ve tarihin dışına çıkacağız. Yahut çıkarılacağız...