Cem Yılmaz'a üzülüyorum

Kimilerinin bu başlığa bakıp, "Adamın bir eli yağda, bir eli balda. Türkiye'nin en şöhretli ismi. Canı istiyor film yapıyor, canı istiyor şov... Üzüleceksen, sen kendine üzül" dediğini duyar gibiyim. Ama şan, şöhret, para her şey değil... Hani ne demişler? Büyük başın derdi de büyük oluyor. Cem, giderek bir 'beklenti adamı' haline geldi. Nerede olursa olsun, o an ne hissederse hissetsin, hangi ruh hali içinde olursa olsun, insanlar ondan 'komiklik' bekliyor. Yapmadığı zaman da "Aaa, ne oldu bu adama? Burnu mu büyüdü ne?" eleştirileriyle karşılaşıyor. Cem ödül törenine mi katılacak, sahnede patlatacağı bir kaç iyi espri hazırlamak zorunda. Yoksa, "Ödül kazananları kutluyorum" deyip, sahneden inerse, yuhalanır!.. Teknoloji fuarının açılışına mı gidecek, elinin altında mutlaka bir kaç robot esprisi bulundurmalı. Yoksa Sanayi ve Ticaret Bakanı'nın önünde mahcup olmak var... Yemek yediği restorandan çıkarken bile mutlaka magazin muhabirlerini tatmin edecek bir-iki espriyi hazırda tutması gerekiyor. Muhabirleri eli boş gönderecek hali yok ya?.. Cem, oy kullanmaya gittiğinde de 'mecburen' şovunu yaptı. Zira kayıtlı olduğu sandığın başında da 'beklenti' onu bekliyordu! 'Var mısın Yok musun?'daki gibi kutuların mühürlerini açmaya kalktı. "Renkli bir aday arıyorum ama ne yazık bulamıyorum. Obama olsaydı, ona verirdim" diyerek, vatandaşları güldürdü, gazetelere manşet oldu. Cem profesyonelliği gereği bu işten keyif alıyormuş gibi görünse de eminim ki içine içine ağlıyordur. Zira bu 'mahalle baskısına' can mı dayanır? "Önyargıları kırmak, atomu parçalamaktan daha zor" demiş Einstein... Ben de diyorum ki, "Beklentileri karşılamak, ünlü tenisçi Federer'in servislerini karşılamaktan daha zor." Cem Yılmaz gibi, günün 24 saati servis karşıladığınızı bir düşünsenize...