Parmağımın ucundaki mutluluk

Geçenlerde diz üstü bilgisayarımın eskiyip, silinen harf etiketlerini yeniliyordum. (Orijinali Q klavye olduğu için, çareyi, sistemi dönüştürüp, tuşların üzerindeki harfleri etiketle değiştirmekte bulmuştum) Yenileme işlemi sırasında bazı harflerin iyice silindiğini, bazılarının ise ilk günkü gibi yeni kaldığını fark ettim. Türkçe'de bazı harflerin daha fazla kullanıldığını biliyordum tabii ki... Ama yine de hayal kurmadan edemedim. En çok yıpranan harflere baktım: İ, A, E, L, S, Ş, U, V, K... "Hep AİLE yazdım herhalde, ne güzel" dedim kendi kendime... Sonra sıklıkla SEVGİ ve SEVGİLİ yazdığımı hayal ettim. AŞK'ı da yıpratmıştım çokça... VUSLAT da favori kelimelerimden olmuştu demek ki... SUAL sormuştum ha bire... İyiliğin, güzelliğin, doğrulun altını çizmek için her dem bir VESİLE bulmuştum. Bir gün klavyemdeki yıpranan harflere bakıp, mutlu olacağım aklımın ucuna bile gelmemişti... Mutluluk, insanın parmağının ucundaydı işte...