BİNGÖL Karlıova... Adı üzerinde, beyazın buz kestiği yer... Tarih: Aralık 2011... Yakalanan 15 yaşındaki terörist hem korkudan, hem soğuktan tir tir titriyor. Bir Mehmetçik yaklaşıyor yanına... Çıkarıyor üzerindeki parkayı, sarıyor çocuğun üzerine... Az önce kendilerine mermi sıkan, bomba atanlardan biri o... Ama çocuk... Kandırılmış, dağa kaldırılmış, beyni yıkanmış... Ama çocuk... Siyah kar maskesinin ardındaki, uzman çavuş Kemal Özdoğan... Kardeşi tanımış onu hareketlerinden... Telefonda konuşmuşlar. "Niye verdin parkanı oğlum?" diye sormuş kardeşine, bizimki yanıtlamış: "Daha 15 yaşında çocuk. Onları kandırmışlar. Masum bir çocuğun milliyeti, safı ne olursa olsun, çocuktur..." O içi insan sevgisiyle dolu, şefkatli, pamuk yürekli yiğit; aynı dağlarda o çocuğu kandıranların kahpe saldırısıyla şehit oldu. Haberin gazete sayfalarına düştüğü cuma günü yazıyorum bu yazıyı... Yutkunarak... Yutmaya çalıştığım şeyin ne olduğunu bilmiyorum tam olarak. Ama boğazım şiş... O yumruyu yutabilecek miyim, bilmiyorum. Farkındayım... Pazara yaraşan bir yazı olmayacak. Malum, pazar günleri fıkra yazılır genellikle... Millet acısını, derdini, tasasını unutsun, neşelensin diye... Ama bugün bu sayfanın tepesine başka yazı koymak gelmedi içimden.
MAHŞERE KADAR
Belki de akıtamadığım gözyaşları yerine yüreğimden kelime dökmek istedim. Belki bu cümlelerin, boğazımdaki yumruyu yutmama yardımcı olmasını umut ettim, bilmiyorum... Kemal Çavuş'umun anası, babası, kardeşi, bacısı sakın ola ki endişe etmeyin. Yiğidimiz yattığı yerde hiç üşümeyecek... Şimdi onun üzerinde toprak değil, dualarımızdan öyle kalın bir battaniye var ki; sıcacık, huzurla uyuyacak. Ama ona kurşun sıkan, yüreği buz kesmiş canileri, mahşere kadar hiçbir asker parkası ısıtamayacak...