Bu gerçekten biz miyiz?

Fox'un özel haberiydi. Adana'da bir devlet hastanesinin asansörleri bozulmuş. İlgililer asansör kapılarının önünü şeritle kapatmışlar. Yürüyecek mecali olmayan hastalar, üç katlı hastanenin merdivenlerini inip çıkmak zorunda kalmışlar. Bir vatandaş cep telefonuyla 'skandal' görüntüyü tespit etmiş. Belden aşağısı tutmayan felçli kadın, merdivenleri sürünerek çıkmaya çalışıyor. Elleriyle tırabzana tutunup vücudunu her seferinde bir üst basamağa çekebilmek için olağanüstü çaba harcıyor.
Devlet hastanelerinin çoğunda ilgisizlik ve bilgisizlik nedeniyle aksayan hizmetlerin haber yapılmasına artık alıştık. Ama haberde beni asıl şaşırtan ve üzen, neredeyse bir dakika boyunca merdivenleri aşmak için yerlerde sürünen o yaşlı kadına bir Allah'ın kulunun yardım etmemesiydi.
Diyelim ki, hastane kalabalık. İki hasta bakıcı ile bir sedye bulmak zor. (Devlet hastanesinde bir hasta bakıcının dikkatini çekebilmenin ne kadar zor olduğunu yaşayarak bilenlerdenim.) Diyelim ki, imkanlar ve personel kısıtlı. Peki ya, o yaşlı annemizin koluna girip ya da kucaklayıp iki kat yukarıya çıkartacak bir 'adam' yok mu? Kadın yerlerde sürünürken, umursamazca merdivenlerden koşarak inip çıkanlar, o hastaneye 'vicdan nakli' için mi geldiler?
Peki biz nasıl bu hale geldik? Ne zaman bu kadar taş kalpli insanlar olduk?
Aslında bozulan asansör değil, vicdanlarımız... Sürünen de o kadın değil, insanlığımız...