Yalnız değil miyiz gerçekten?

Ekranlarda tuhaf bir reklam dönmeye başladı. Mehmet Aslantuğ'un oynadığı bir banka reklamı... Adam, uyku tutmamış olsa gerek, erkenden uyanıyor. Yanında dünya güzeli karısı, diğer odada birbirinden tatlı çocukları mışıl mışıl uyuyor.
Sonra çocukların okul taksidi bildirimini eline alıp iyice dertleniyor.
Sıkıntıyla pencereden dışarı bakarken, bir kamyonetten kapısının önüne tuhaf bir paket düşüyor. Merak edip yanına gidince, içinden küre şeklinde, konuşan bir robot kafası çıkıyor. Adam, başlıyor onunla dertleşmeye. Arada da diyor ki, 'Demek çözümün de var ha?' Sonra dış ses son sözü söylüyor: 'Yalnız değilsiniz...'
Eşini televizyondaki izdivaç programından ya da Facebook'taki profillerden bulan, kendini ne zaman yalnız hissetse tabletine ya da akıllı telefonuna gömülen, Boğaz manzaralı kafeteryada, martı çığlıkları eşliğinde sevdiğinin gözlerinin içine bakmak dururken, cep telefonunun ekranını çimdikleyen, 2 yaşındaki bebeği mama yesin diye eline tablet tutuşturan, mezuniyet balosu kıyafetini, kumaşına bile dokunmadan internetten sipariş eden, duygularını söylemek ya da yazmak dururken mesajının yanına sembol iliştiren insanların dünyasında dert dinlemek de robotlara düşecek elbette...
Günlerdir aynı soruları kendimize soruyoruz. Neden kadınlar öldürülüyor? Neden insanlar kendilerini patlatıyor?
Neden çocuklar tacize, tecavüze uğruyor? Neden spordan siyasete kadar kavganın, terörün içine gömüldük?
Birbirimizin gözüne bakmak, sesini duymak, tenine dokunmak yerine ekranlara bakıp, ekranlara dokunduğumuz için olmasın sakın?
'Suratların' yerini 'suretler' aldığından beri, 'takipçilere' bakıp da kalabalık gibi gördüğümüz koca bir 'yalnızlığın' içine gömülmüş olmayalım!