‘Ayla’nın boğazını nasıl sıktılar?
Senaryosu kötü mü yazılmıştı?
Asla. Rejisi mi yetersizdi?
Kesinlikle hayır. Oyunculukları mı sıradandı? Haşa... Peki duygusu mu eksikti? Islanan mendiller taş olur vallahi! Öyleyse?
Aklım yettiğince, elim erdiğince anlatmaya çalışayım:
Uluslararası sanat ödüllerinin dağıtımında artık iki faktör önemli: Siyasi odaklanma ve kulis etkisi... Uluslararası siyaset artık her şeyin başı.
ABD odaklı, 'Türkiye'ye uluslararası arenada diz çöktürme' gayretinin bir izdüşümü de Akademi'nin üzerine gölge olarak düştü. Türk askerinin vicdani zenginliği, merhameti. Türk ulusunun muhtaca yardım konusundaki önü alınamaz tutkusu, bugün dünya barışı için büyük bir tehlike oluşturan Kuzey Kore'ye karşı zamanında 'tüm varlığıyla' direnen ve Güney Kore'yi özgürlüğüne kavuşturan tek unsurun ABD olmadığının 67 yıl sonra hatırlatılması işlerine gelmedi tabii ki... Diyeceğim o ki; 'Ayla'nın barındırdığı tüm mesajlar 'tehlikeli' bulundu.
Bunu bertaraf edecek kulis etkinliğimiz ve tecrübemiz de olmayınca, bugüne dek Oscar'a gönderdiğimiz en iyi film heba oldu...
Oysa 'Ayla', duygusuyla Oscar'a ne de çok yaraşırdı.
Yok yok yanlış söyledim.
Oscar, Ayla'ya pek yakışırdı.
Dünyanın her yerinde göçmen sorununun büyük dramlara sahne olduğu şu günlerde, merhametli bir Türk askerinin binlerce kilometre ötede, dili, dini, rengi kendisinden farklı küçücük bir çocuğa kol kanat gerdiğini görmek, sadece bize değil, tüm dünyaya iyi gelecekti, izin vermediler...
Suriye'deki, Filistin'deki, Arakan'daki savaş mağduru çocuklara sırtlarını dönenlerden 'Ayla'yı görmelerini beklemek' de zaten bizim saflığımız ve iyimserliğimizdi...
Ayrıntılar için lütfen tıklayın.