İnsanın hayatla en büyük sınavı
Bazı sözler, konudan bağımsız bakıldığında pek bir anlam ifade etmiyor, okuyup geçiyorsunuz.
Ama filmi izledikten sonra...
Haneke'nin sözleri ete kemiğe büründü, gerçeğin ta kendisi oldu.
Filmi izledikten sonra kaç yaşında olursanız olun, yaşlılık üzerine kafa yormaya başlıyor, bu yaşamsal gerçeğin tokat gibi yüzünüze çarptığını hissediyorsunuz. Hem de bayağı sert bir tokat.
Evet, yaşlılık insanlığımızın son sınavı...
Hepimiz için...
BU BİR YALNIZLIK
Film, bütün bir hayatı paylaşan yaşlı çift George ve Anne'i anlatıyor. Anne'in felç geçirmesiyle birlikte hayat değişiyor.
George kendi gücü ve sınırları çerçevesinde sevdiği kadına destek olmaya çalışıyor. Ama nereye kadar?
Her şey zor geçiyor. Hayat ağır ve aksak. Zor...Çok zor...
Filmi anlatmak istemiyorum.
Adı 'Amour-Aşk' diye koşullandırmayın kendinizi... Bu, bir yaşlılık ve yalnızlık filmi...
Gençken kalabalık olan hayatların, yılların acımasızlığında nasıl iki kişilik bir yalnızlığa düştüğünü izlerken, 'Peki ya çocuklar?' diyorsunuz!
George ve Anne'in de yetişkin bir kızları var ama arada bir uğruyor.
Oysa hayatlarında biraz daha fazla yer alabilse; ne o yalnızlık olacak, ne o çaresizlik, ne o sessizlik, ne de o kimsesizlik...
ÖZEL BİR DÖNEM
Hayat çok hızlı akıp gidiyor. Büyük şehirlerde yaşıyorsanız, kendinize bile yetemiyorsunuz. Anne ve baba ile ilişkiler, telefon görüşmeleriyle sürdürülüyor. Kimse kimseye zaman ayıramıyor. Aile kavramının içi boşalıyor. Bağlar zayıflıyor, çocuklar aileden uzaklaşıyor.
Oysa yaşlılık da tıpkı 'çocukluk' gibi özel, farklı bir dönem. Yardıma, desteğe ama en çok da sevgiye gereksinim duyulan bir kocaman boşluk.
'Amour'u sanırım en çok gençlerin izlemesi gerek. Çünkü hayat eninde sonunda herkesi eşitliyor. O yollardan herkes geçiyor.
Başrolünde; emekli müzik öğretmeni 'Anne'i 86 yaşındaki Emmanuelle Riva oynuyor.
Gençlikten bakınca yaşlılık çok uzak ve farklı görünüyor ama bakın; 86 yaşında bile insan mesleğinde olağanüstü bir performans sergileyebiliyor.
Ayrıntılar için lütfen tıklayın.