Unutmaya başlıyor muyuz?

Canlı yayınlar yapıldı. Haberler Van ile doldu taştı.
Gazeteler, belediyeler, sivil toplum kuruluşları, sanatçılar kampanyalar düzenledi.
Ünlüler konuştu.
Deprem dedeler, abiler yorumlarını yaptı.
Büyükler ahkam kesen demeçler verdi.
Gazeteciler Van'a gitti, çok okunan haberlere imza attı.
Duyarlı vatandaş seferber olup yardım için çalıştı.
Twitter çalkalandı.
SMS'ler atıldı.
Ortak yayınlarla televizyonda paralar toplandı.
Konserler düzenlendi.
YOLUN SONU MU?
Eee, ne olduk şimdi?
Yavaş yavaş yolun sonuna geliyoruz diye içim ürperiyor.
Gündem ufak ufak değişmeye başlıyor. Sanki 'Van İçin Rock' konseri büyük finaldi gibime geliyor.
Korkuyorum.
Az sonra birinci maddemiz olmaktan çıkacak sanki Van'daki depremzedeler, yaptıkları kaçak binalarla ölümlere sebebiyet verenler, ocak söndürenler.
Sorular bitecekmiş gibi sanki.
Bir dahaki depreme kadar fişi çekilecekmiş gibi yardımların, birleşmenin, çözüm aramanın; sorumsuzlukların, ihmallerin, dehşet verici kayıpların sorumlularının aranmasının...
Hep öyle olmadı mı zaten?
15- 20 günde, en iyi ihtimalle bir ayda unutmadık mı?
Vazgeçmedik mi davamızdan?
Dikkatimiz başka yerlere çekilmedi mi?
Bu sefer öyle olmamasını istiyor gönül, hem de çok.
Sorular bitmesin, hesap sormalar tükenmesin istiyor.
Van'dan gelen haberler küçüle küçüle yok olmasın istiyor.
Olacak mı? Yine unutulacak mı?
Unutulmasın! Bu senin elinde, sizin elinizde! Önümüz bayram, sonra kara kış iyice yerleşecek Van'a. Çocuklar, anneler, babalar, yaşlılar çaresiz; hayatlarını devam ettirmek için çabalayacaklar.
Sonra bir deprem daha olacak.
Lütfen o depreme kadar kaybolmayalım.
Hepsi senin elinde, bizim elimizde.