Hakkımız yendi... Afiyet olsun!

Herkes bizi favori gösterdi. Çok çalıştık.
En sempatik bizdik. (Hay seni sempatiklikler götürsün.) Ayakta alkışlandık.
En iyi fikir bizimdi.
Golümüzü vermediler.
Hakem taraf tuttu.
Kulis çevirseydik böyle olmazdı.
Ben ondan daha iyiyim ama çevrem yok.
Her şey tanıdık meselesi oğlum.
Herkes komşusuna puan veriyor abi.
Bunlar grup, aralarına sızamazsan dımdızlak kalırsın.
KENDİMİZİ KABUL EDELİM
Kadının sesi bile yok, kazandığı paraya bak.
Oyuncu değil bunlar be, bende o tip olacaktı... Peh!
Bu herif eskiden ofiste çay kahve getirirdi, şans işte.
Yürü ya kulum demiş Rabbim n'apacaksın.
Hepsi palavra. Hepsi teselli. Biz teselliyi, biz hakkımızın yenmesini severiz değil mi? Öyle alıştık. Öyle gördük.
Öyle duyduk çünkü.
Hep daha iyi olmamıza rağmen en önde duramadık, o kupayı alamadık, bayrağı taşıyamadık, o koltuklarda oturamadık, kadere kurban gittik misali.
Hepsi palavra.
Olmadı mı; kabul edeceksin kardeşim.
Olmadı! Yapamadın!
Elinden gelenin en iyisini ortaya koymadın; eksiktin, hazırlıksızdın.
Senden daha iyi eli olanları yenemedin.
Kader, kısmet, hak yenmesi laflarından bıktım artık. Biraz da çayları koyup dedikodu yapmaktan, ona buna sallamaktan, sinir içinde kenarda durmaktan, Superman'i beklemekten vazgeçip kendimizi kabul etsek artık.
Olmadı. Yapamadık. Yetersizdik.
Başaramadık. Daha çok çalışmak, daha iyiye koşmaktan başka yapacak bir şey yok. İşte o kadar.