Fatih Terim olayından kalan

Bugün kısa cümleler kurasım var. Ne uzun uzun anlatmaya, ne de dinlemeye halim var... Olur elbet, geçer elbet.
Düzelir mi? Düzelmeyen şey yok elbet... Akşam vakti aldık haberi; artık Fatih Terim Galatasaray'da yok. Hoca antrenmandayken çıkışını vermişler, en kaba tabirle...
Tam da bu burukluğumun üstüne 'Vay be!' çektim kendi kendime.
Dedim; "Kızım, Fatih Terim'e bile bu yapılabiliyorsa; şu hayatta bir daha kimse için sorma, kendini yorma 'Bana bunu nasıl yapabilir?' diye."
İNSANLAR BÖYLE İŞTE
Çünkü bazen hayat böyle.
Hayır, pardon; insan böyle! Çek insanı hayatın içinden; hayat cennet, güzeller güzeli...
Gökyüzü, ağaçlar, deniz, hayvanlar, güneş, mehtap, saatlerce izlediğimiz tablolar, o şahane eserler, müzikler, sesler...
Neyse...
Sordum; "Ayrılığın adam gibisi, efendisi yok mudur şu memlekette?"
Sordum; "Teşekkür etmek; tüm yapılanlar, yaşananlar, emekler için zor mudur?"
Hak teslim etmek yük müdür?
Vefa, üzerine basılıp geçilecek kadar yersiz yurtsuz mudur?
KİBİR VE EGO...
İnsanın kibri, egosu gözlerini karartacak kadar çoksa, o bedende yaşamak işkence değil midir?
Kötü kalpliler Terminatör müdür?
Dedim; "Kızım, sen debeleniyorsun küçücük dünyanda, üzülüyorsun ona buna, kırık dökük kalbini yapıştırmaya çalışıyorsun avuçlarında. Sen kimsin ki; okyanusta kum! Fatih Terim gibi bir değeri bile harcayabiliyor bu insanoğlu bir dakikada!"
Vay be!
Yuh be!
Yazık be!