Kumdan kale

Bir yaz günü plajda oturuyor, kumlarla oynayan iki çocuğu seyrediyordum. Kumdan kale neredeyse tamamlanmışken, bir dalga gelip kaleyi bozdu. Her şey bir anda ıslak bir kum yığınına dönüştü. Çocukların ağlamalarını bekliyordum. Ama ikisi de, ağlamak yerine ayağa kalktılar, el ele tutuşup kıyıdan biraz daha uzakta yeni bir kale yapmaya giriştiler. Onların, bana önemli bir ders öğrettiğini fark ettim. Bir şeyler yaratmak için sarf ettiğimiz çabalar, beklenmedik bir anda yıkılabilir. Böyle bir durum karşısında, sadece, yanında tutacak bir eli olan insan gülümseyebilir. (Rabi Harold Kushner'in hikâyesini gönderen Saim Güven'e teşekkürler)