Ne iş olsa yaparım!

Artık yapamayacağım.
Çünkü hangi mesleği icra etmek istiyorsam; onun eğitimini ve sertifikasını almak zorunda kalacakmışım.
Eee; nereden çıktı bu şimdi? Oysa yıllarca vasıfsızlığımla iş bulabildim, kendimi her meslekten biraz bilen eleman olarak çalıştırttım.
Gerçi bu yüzden hep düşük ücret aldım, iş kazaları peşimi bırakmadı.
Mesleğim olmadığından yaptığım her iş vasatın altında kaldı.
Çaktığım kalıptan attığım sıvaya kadar yarım yamalak işler çıkardım. Eğitim? Gerekiyor muydu? İstenmedi ki… Her ne kadar son yıllarda artık vasıfsızlığım para etmemeye başlasa da bazıları "asgariyim" diye iş verdi, aş verdi.
Ama şimdi elimdeki beceriyi sertifikalamam gerekecek. Eksik olan eğitimi almalıymışım. Son 5 yıldır belediyenin, kamunun verdiği beceri kazandırma kurslarının kıymetini şimdi anladım. Keşke ben de katılsaydım.
Aslında ne iş olsa yapamayacağımı biliyorum.
Fakat becerimden ziyade asgariliğime talip olanlar yüzünden ben de önemsemedim.
Vasıfsızlığım, yaptığım işe de yansıdı haliyle… Mesleksizlik kötü zanaat… Hal böyle olunca çalışırken verdiğim zarar, tembellik yaparken doğan iş kaybını dahi aşabiliyordu genelde…
İşin hakkını vermem gerekecek artık. Yıllar içinde oluşan becerilerim var tabii ki.
Ama hala işimde usta değilim, eksiğim gediğimi ben biliyorum ve artık bu özrümü saklayamıyorum.
Şimdi sertifika şart iş bulmam için… Nereden alınır? Hangi eğitimler gerekiyor? Yeni bir dönem başlıyor benim için. Bir atasözü duymuştum; "gözyaşı dökülmeden büyük işler başarılamaz" diye.
Her gün 4 işçi arkadaşımın öldüğü "ne iş olsa yaparım" döneminin sonuna geldim.
Artık bir işi öğrenmem gerekecek. İyi de olacak…