Çıkmayan huylarım

Ya hep ya hiççilik. Ya şimdi ya hiçbir zamancılık.
Sabır sınırlarını zorlayarak karşıdakine geniş davranabilirmiş hissini verdikten sonra bir sabah aniden toptan vazgeçmek.
Israr edildiğinde inadına yapmamak, gitmemek, aramamak.
Derinden sarsılıp üzülünce o konu hiç yaşanmamış gibi davranmak, ağzımı açıp cümle kurmamak.
Net olalım hastalığı eşliğinde net olmayana, olamayana empati kuramama durumu.
'Köşende yazar mısın?' sorusu karşısında bir anda dört bir yanımı saran saldırıya uğramışlık, aşağılanmışlık, yırtık pırtık ezilmişlik hissi ve "Yazmam" tepkisi.
Herkesin gittiği yere gitmeme, herkesin o sırada okuduğu kitabı okumama, dinlediği şarkıyı dinlememe takıntısı.
Kamera karşısında başka bir kız olmak, hafif salaklaşmak, esas aklımdan geçeni saklama çabası, bebeksi konuşmalar falan. Iyyyyy.