Gride hayat yok ki

Gitgide grileşiyor İstanbul.
İstanbullu'nun içi zaten gri.
Renkleri özlüyoruz. Başkalarının renkli dünyalarını kıskanıyoruz.
Edirne'den çıkar çıkmaz gördüğümüz renkli binaları, rengârenk sokakları, gökkuşağına bulanmış kıyafetleri kıskanıyoruz.
Çiçek açmış ağaçları, pembeli morlu duvarları, yeşili, turuncuyu, sarıyı bilgisayarlarımıza duvar kâğıdı yapıyoruz.
Instagram'da en çok beğenilen fotoğrafların başında geliyor renkliler.
Kuruyoruz, kavruluyoruz, biraz renk, biraz neşe, biraz coşku, biraz gülümseme istiyoruz.
Beyoğlu'ndaki Salı Pazarı'na çıkan 145 basamaklı merdivenleri gökkuşağı renklerine boyamış Hüseyin Çetinel.
Kim Hüseyin Çetinel? 63 yaşında, bu yokuşta oturan bir Orman Mühendisi.
Fikri atmış ortaya, mahalleli de destek vermiş, boyamışlar 145 basamağı gökkuşağına. Güzelliğine, saflığına, mavinin, yeşilin, kırmızının şerefine.
Gelen geçen de bayılmış, insanlar merdivenlere oturup hatıra fotoğrafları çektirmiş.
Güneş gelmiş yokuşa, renkler konmuş, vatandaş coşmuş.
Ne güzel. Ne güzel değil mi? Yok değilmiş.
Ertesi gün bir uyanmışlar ki o rengârenk merdivenler gri! Tam da ezberlenen gibi.
Neden? Belli değil.
Vatandaş renk istedi, onlar istemedi.
Ortada ne marjinal bir eylem var, ne de politik bir duruş. Ortada renklerden bir güzellik var sadece.
Vardı sadece. Artık yok!
Sanırım İstanbul'da yaşayanların İstanbul'u güzelleştirmeye bile hakkı yok.
Ne var biliyor musunuz? Hep bir kırıklık, burukluk ve ait olamama hissi. Gökkuşağımız bile gri. Daima gri.