İstanbul'da kalmış çünkü

Almanya'da doğmuş, büyümüş, okumuş bir kız arkadaşım var.
Şimdi İstanbul'da yaşıyor. Annesi Alman, babası Türk. Hırslı, çalışkan ve zeki bir kız.
En yakınımızdaki kişiler hakkında en bilmemiz gereken şeyleri bilmediğimiz olur ya.
Nedense uzun zamanlar geçiririz, beraber güleriz, ağlarız, hayata kızarız da onun hayatının dönüm noktalarını gözden kaçırırız ya.
Geçen gün Almanya'ya gidiyordu, bavulunu yapıyordu arkadaşım. "Niçin Almanya'da yaşamıyorsun da İstanbul'da bu kadar sıkıntı çekiyorsun?" diye sordum.
Bunda anlamayacak ne var bakışıyla şu cevabı verdi bana; "Almanya'da her şeyim garanti. Ailem garanti, sevgilim garanti, işim garanti, orada kendimi tekdüze hissediyorum. İstanbul öyle mi? Bir saat sonran bile garanti değil. Ben mücadeleyi seviyorum. Burada hayata ve insanlara dair çok şey öğreniyorum."
Bilinmezlikten tükenmiş halimle uzun süre yüzüne bakakaldım tabii. Bu da iyiydi.
Sonra kendi kendime dedim ki; "Dilimizden 'huzur, mutluluk" gibi kelimeler düşmezken esas aradığımız mücadele, heyecan ve bilinmezlik olmasın sakın."