1980 darbesi, Türkiye solu için bir milattır. Öncesi ve sonrası farklı iki dünyadır. Sıkılmış yumruklar ve kalabalıklardan yalnızlığa; haklılığın verdiği güven ve kibirden çaresizlik ile kuşkuya; nihai hedeften yönsüzlüğe. Cemal Süreya'nın "Ne zaman hürlüğün, barışın sevginin aşkına, bir cıgara atmışsak denize, sabaha kadar yandı durdu" sıcaklığından, hücre duvarlarının soğukluğuna; düşlerden işkencelere... Ağır bir kırılma. Kiminin küsmesine, kiminin eskiye imanına neden olan bu kırılma sonrasında, kimileri de akıntıya karşı kürek çekti. Bu ülkede akıntıya karşı kürek çekmek. Var olan yollar yerine kendine keçi inadıyla küçük bir patika açmaktır. Rüzgara karış yürümektir. Sana çizilen resmi yolların dışına çıkmak, sınırları tanımamaktır. Her türlü otoriteye karşı çıkmaktır. Bu nedenle de baskıyı ve zulmü göze almaktır. Bana göre bu süreçte akıntıya karşı kürek çekenlerden birisi de Kalan Müzik oldu. 20 yıldır inatla, sabırla hep kenarda kalmışların, azınlıkların, unutulmuşların müziğini toparladı. Herkesin kendini 'azınlık' hissettiği koşullarda tüm 'azınlıkların' müziklerini yan yana getirerek; onların sıcaklığını birbirine ilmikleyerek; 'yenilmişlerin' o ağır yalnızlık duygusuyla mücadelesine önemli bir ruhsal bariyer sağladı. Resmi politika ve piyasa koşullarının SİT alanı haline getirmeye çalıştığı kültür coğrafyasında, arkeolojik kazılar yaptı. Taş plaklarla, eski tangolarla bir dönemin tozunu aldı. Pomak göçmenlerinden Sadettin Kaynak'a, Münir Nurettin Selçuk'tan Hacı Taşan'a uzanan bir arşiv oluşturdu. Resmi tarihe inat toplumun unutturulmaya çalışılan hafızası oldu. Grup Yorum'u, Kürt, Laz, Çerkez ve bilcümle tüm halkların müziğini bir araya getirdi. Tek olanın, yalnız olanın, azınlık olanın aslında çok olduğunu, bir olduğunu, birlik olabileceğini gösterdi. Bu kubbede baki KALAN hoş bir seda olmayı başardı.