Ölüm adın kalleş olsun
Anadolu'daki bazı mezarlıkların girişinde şöyle yazar.
"Her nefis ölümü tadacaktır."
Hayatın geçiciliğini anlatan bu ifade, Kuran'daki Ali İmran Suresi'nde geçer.
Ve inancımıza göre 'ikinci hayat' için zorunludur ölüm.
Sadece insanlar değil, hayvanlar da dahil tüm canlılar zamanı gelince veda edecektir hayata.
İyi de ne zaman?
"Vadesi yetince",
Vade ne?
***
Öyle!...
Peki, ya sonra?
Beden, koyulduğu mezarda çürüyecek ama ruh, yerini hiç kimsenin bilemediği başka bir dünyaya uçacaktır.
"Nasıl, neden ve emin miyiz acaba?" gibi soruların çengelinde asılıyken insan, imdada dinler yetişir: İnan.
Ve asıl hayat da ölümden sonra 'öteki dünya'da başlayacaktır.
Ölümden sonra hayat var mı?
Bunu somut olarak kanıtlamak mümkün mü?
Gidip de gelen ya da gittiği yerde memnun olup da kalan ve bize bir mesaj gönderen var mı?
Bunu insanın beş duyusuyla anlaması şimdilik pek mümkün gözükmüyor ama inancımıza göre evet, ölümden sonra da hayat var.
Kimi inançlara göre 'ikinci hayat'ın yaşanacağı yer ya Cennet'tir ya da Cehennem.
Eğer Allah'ın buyruklarına uyduysanız sorun yok; Cennetliksiniz.
Demek ki dinen görevlerinizi yerine getirmişsiniz.
Eğer yememiş yedirmiş,
İçmemiş içirmiş,
Komşusu aç iken tok olmayı kabul etmemiş,
Herkes için iyilik ve güzellik dilemiş,
Hatta kendi rızkından aç ve açıkta olanların da yararlanmasını istemişseniz,
Ne mutlu size.
Bir de harama el ve dil uzatmış,
Uçkur çözmüş değilseniz hele...
Sadece ülkelerini ve kendi insanlarını değil, "Yaratandan ötürü yaratılanı" engin bir hoşgörü ile kucaklamış iseniz "Altından ırmaklar akan yeşillikler içinde, ağaçları yemiş dolu hurilerin olduğu bir Cennet" bekliyor sizi.
Bir de unutmayın ki İslam zaten "barış" ve "esenlik" anlamına gelen sözcüklerden türemiştir; siz bakmayın El Kaide'ye, Müslüman filan değildir onlar.
İnsanoğlu ve insan kızının, adını 'Dünya' olarak koyduğu bu mavi gezegendeki yolculuğunun bittiği andır ölüm.
Ne zaman, nerede, kime ve nasıl geleceği kesin olarak bilinmeyen bir muammadır.
İnsan, sürekli yani hiç bitmeyen bir şimdiki zamanda yaşayacağını düşünür ama diğer yandan da bir gün öleceğinin bilincindedir.
Hatta Cennet'e gideceğini umarak ölüme meydan okuyan da çıkmıştır, "hoş geldi sefa geldi" diyen de...
"Bir gün ister istemez koyup gideceğim / Ötesinde bırakmaların, toprağın tütenliğinde / Mutluluk sessizlikle birleşecek böceklerden / Bulutların ordusallığında kavuşmalar akıp gidecek..."
***
"Ben varsam ölüm yok / Ölüm varsa ben yokum" diyen ünlü düşünür Friederick Nietzche ise ölümle alay edecek kadar rahattır.
Aslında metafizik bir ürperti olan ölümle alay edenler de çıkmıştır.
***
Türk şiirinin ustalarından Mülkiye müfettişi Cemal Süreya, "Her ölüm erken ölümdür" diyerek kazınır hafızalarımıza: "Ölüyorum Tanrım / Bu da oldu işte / Her ölüm erken ölümdür / Biliyorum Tanrım / Ama ayrıca aldığın şu hayat / Fena değildir, üstü kalsın."
Aynı Cemal Süreya başka bir şiirinde körlüğe benzetir ölümü: "Sizin hiç babanız öldü mü? / Benim bir kere öldü kör oldum."
Acılarla harmanlanmış şiirlerin usta şairi Cahit Sıtkı Tarancı "Kalleş" diyerek isyan eder ölüm karşısında:
"Ölüm düşerse bir şahın ayağına / Ağlarsa bir sabah gül dalı / Kalırsa bir yavru yetim / Adın kalleş olsun ölüm!..."
"Elim sanata düşer usta / Yürek acıya / Ölüm hep bana, bana, bana mı düşer usta?!"
Musalla taşında "bir namazlık saltanat" ile son bulan hayattır, yok eden ise ölüm.
Bu sorunun sarmalından çıkar Abdülhak Hamit Tarhan'ın mısraları.
Oğullarımın anneannesi, benim de dayımın eşiydi Naciye hanım.
Of'ta yaşardı ama bir gün olsun 'of' dediğini duymadım kayınvalidemin.
Rahmetliyle ilgili çok soru soruldu o gün, çokça iyi şey söylendi arkasından.
Ama bir soru vardı ki, soran, ne Cemal Süreya'yı ve Cahit Sıtkı'yı okumuş, ne de arkasından akıtılan gözyaşlarını görmüştü:
"Her ölüm erken ölüm / Adın kalleş olsun ölüm"
Ayrıntılar için lütfen tıklayın.