Korkuların maçı!

Başladığı andan bitime kadar maçın bize gösterdiği tek bir sürpriz bile olmadı. Halilhodzic takımının sınırlarını biliyor, bunu zaten demeçlerinde söylüyor ve öyle oynatıyor. Yani; kaleyi "sıfırda" tutalım, atabilirsek; atalım...
İsmail Kartal'ın gelmesiyle birlikte Fenerbahçe'nin de formatı böyle oldu. Daha güvenli oynayan, kalesinde az pozisyon veren, ustaları veya duran top becerileriyle tabelayı değiştiren bir düzen. Avni Aker'deki 90 dakikada kimin ev sahibi olduğunu anlamak mümkün değil. Kimin kazanmak istediğini de anlayamazsınız.
Sezon başında, daha maç kondisyonu kazanılmamışken, maçın hikayesini yıldızlar yazar. Takımların önünde "yıldız" sıfatı olan oyuncuları sorumluluk alırlar ve topu isterler. Denerler, ararlar... Olur veya olmaz. Dün sahada bu da yoktu.
Fenerbahçe'nin attığı golleri paylaşan ön üçlüsünün çalım attığını bile görmedik. "Çalım atmayan forvet olur mu?"... Moussa Sow'un önüne yazmak lazım bunu. Bire bir yakaladığında bile topu geriye oynadı. Fakat belirgin arıza Emre ve Diego'nun takım liderliği konusunda anlaşmazlığı düşmeleri. Emre bundan vazgeçmedi ve oyun sırasında da Diego'yu sürekli rakip ceza alanına yakın bölgelere, pas istemek için yönlendirdi. Emre öne doğru pas kullansa, risk alsa bu kararı saygıyla karşılardım. Ama forvetini, tehlikeye davet eden oyun üretemedi. Maç öncesindeki analizlerimde "0-0" dedim. Fenerbahçe'yi bildiğimden, Trabzonspor'un nasıl oynayacağını tahmin etmekte zorluk çekmediğimden. Deplasmandaki bu beraberlik için Fenerbahçe tarafı "iyi" diyebilir. Ama bu takımın beklenen bu oyunu çözmek adına üretim yaptığını, taktik ürettiğini veya farklılık yarattığını görmedim. Denerlerdi, olmazdı. Sorun buradadır.
Son sözüm Halilhodzic'e... 14. dakika bir Fenerbahçe atağında taç atışının çabuk kullanılmasını, topla rakip oyuncu arasına girerek önledi. Tabelaya da baktığımızda istediği sonucu aldı. Üstelik "oynayarak"...