Tam zıt kimliklerle

G.saray'ı nasıl tanırsın diye sorsan, alacağınız yanıt "Risk alan, savunmasını orta sahaya çıkaran, önde baskı felsefesiyle oynayan bir takım" olur.
Belediye'yi nasıl tanırsınız diye sorsan "Özellikle büyük maçlarda çok disiplinli oynayan, top rakipteyken hemen 10 oyuncusuyla kendi sahasına çekilen, sahasında bekleyip kazandığı toplarda çabuk savunma arkasına koşularla üstünlük kovalayan bir takım" deriz. D
ün maç başladı. Bildiğimiz iki takım da yoktu. Yani 2-0'dan sonra olmadı böyle oyun. İlk dakikadan itibaren Galatasaray takım halinde kendi yarı alanına çekiliyor, Belediye savunma oyuncularını orta sahaya kadar çıkarıyor, önde ve rakip yarı alanda oynamak istiyordu.
Galatasaray'ın attığı goller maçtan önce Belediye'nin atabileceği goller ihtimalindeydi. İlk golde Umut-Burak-Umut paslaşması, gerçekten çok iyi bir kontratak ve doğru tercihlerle sonuçlanan bir akındı. İkinci golde Yekta geldikten sonra ofansif yönde rahatlayan Selçuk önde Burak'a oynadı. Burak çok sert vurdu. Kaleci Eduardo gerçekten çok iyi çıkardı, ama pozisyonun başlangıcında olan, topu yarı sahayı geçerek getiren Selçuk ve hatta Umut kovaladılar; sonunda Selçuk'un golüyle de ikiyi buldular.
İkinci yarıda farklı bir görüntü yoktu, ta ki Belediye'nin golüne kadar... Fark bire indikten sonra Galatasaray bu kez beklemekten vazgeçti, öne doğru gitmeye başladı. Hatta Melo'yu da oyuna sokmak üzereydi Fatih Hoca... Bu arada üçüncü gol geldi. Futbol böyle bir oyun. Prensiplerinizin dışına çıktığınız zaman, yetenekli ve güvenli bir takımsanız, Galatasaray gibi sonucu elde edebilirsiniz. Ama oynadığınız ligin en disiplinli takımı olarak gösterilirken, kontrollü, haddini bilen takım olmaktan vazgeçerseniz kolay çözülürsünüz; dünkü Belediye gibi...