Kalp ağrısı...

Dramatik bir gece ve bir sondu..
120 dakikalık film 5 dakikaya sığdı..
Maçın 90. dakikasında kaderimizi Onur belirlemişti ama penaltı atışlarında o kader lehimize dönmedi. Sıradan bir takıma elendik. Trabzon'da çizemedik güzel fotoğrafı... Trabzon'da alamadık turu, bir gol atamadık. Keşkeler yersiz, anlamsız ama dün gece bu keşkeleri çok söyledik. Geçen sezon Şampiyonlar Ligi'nde İnter, Lille, CSKA'ya kök söktüren bir takımımız Avrupa'da artık yok. Trabzonspor bu turu kaybetmemeliydi.
Yazık oldu.
Kısaca maçı, 120 dakikayı özet geçersek... İlk 10 dakika iki takım da orta sahada oyunu kilitledi. Bu, Trabzonspor'un istediği, planladığı bir şeydi. Fakat 10. dakikadan sonra dengeler değişmeye başladı. Bir Trabzon'a, bir Videoton'a... Macar ekibi, 4 adamını kendi yarı sahasında Henrique'nin başında bıraksa da hücumda etkili olmaya başladı. Trabzonspor'un kaybettiği toplar çoğaldı, bordo-mavili takım pas yapamamaya başladı. Görüntünün parlak olmadığı dakikalardı. 20 ve 24. dakikalarda Videoton'un iki ciddi pozisyonu sonrası aklımız başımıza geldi. 30'dan sonra ilk yarı bitimine kadar biz konuştuk sahada... Ama gol yapmak Trabzonspor için kolay değildi. Alanzinho'nun kişisel çabalarına pek ortak çıkmıyordu çünkü...
Herkes savundu
İkinci yarıda da aynı hastalık vardı. İleri değil geriye pas yapan bir takım... Videoton da sevdi bu işi! Son bölümde iki takım 11'e 11 savunma halindeydi. Uzatma anları bol düdüklü geçti. Biz baskındık ama dermanımız bitti, giremedik ceza sahasına, vuramadık son noktayı. Ve kaderi çizen penaltılar... Ve hüzün... Ve veda...
Ve kalp ağrısı...
Son söz Videoton taraftarına...
Mükemmel desteklediler takımlarını...
Hiç bitmedi destekleri...
Trabzon'daki taraftarı düşününce insan daha da üzülüyor. Daha öğreneceğimiz çok şey var!