Ahmet İyimaya, Roosevelt'e atıfta bulunuyor. Tıpkı onun gibi, hâkimler devletiyle mücadele ettiklerini söylüyor. Ama Roosevelt'in amacı, sivil ve askeri bürokrasiyi yargıdan kaçırmak değildi. Roosevelt, ülkesini 1929 krizinden kurtarırken, New Deal başlığını taşıyan bir reform paketi kabul etmişti. Federal mahkeme, bunu, anayasaya aykırı buldu. Çünkü Amerikan Anayasası, özel mülkiyete çok önem veren liberal düzenlemeler içeriyordu. Roosevelt, bu reform paketini ve federal mahkemenin çıkardığı engelleri halkıyla paylaştı. Gerekçelerini onlara anlatıp, desteğini aldı. (9 Mart 1937) Dedi ki, "4 yıl önce büyük bir krizin ortasındaydık. Kongre'nin otoritesiyle, milletimizden sahip oldukları altınları ve dolarları, Birleşik Milletler Hükümeti'ne teslim etmelerini istedik. O krizden kurtulmamız, bunun ne kadar doğru bir politika olduğunu gösterdi. Yaptığımız o düzenleme Yüksek Yargı'nın önüne gelmiş ve anayasaya uygunluğu yalnız 4'e karşı 5 oyla onaylanmıştı. Bir oyun değişmesi, bu büyük devletin bütün çabalarını boşa çıkarıp, umutsuz bir kargaşaya sürükleyebilirdi. Uygulamaya karşı çıkan 4 hâkim, mülkiyet hakkının korunmasının, anayasanın sürekli bir millet oluşturma temel amacından daha kutsal olduğu görüşündeydi..."
Roosevelt, ekonomik krizi aşmak amacıyla giriştiği sosyal politikalara karşı çıkan Anayasa Mahkemesi'ne gözdağı vermişti. Ama bugün unutmayalım ki, hiçbir medeni ülkede, siyasi ya da idari görev üstlenen kişiler dokunulmaz değil. Bizde maalesef Başbakan dokunulmaz, bakanlar, milletvekilleri dokunulmaz! Özel Yetkili Mahkemeler sayesinde sivil ve askeri bürokrasinin dokunulmazlığı kalkmıştı. Şimdi yeniden geri geliyor. Oysa demokrasilerde siyasi irade mutlaka yargı denetimi altında bulunmalı.