Adanalı, tiryakilerini tatmin eden dinamik ve neşeli bölümlerle sezona merhaba dedi. Geçen sezon izleyicileri bıktıran o uzun mimik sahneleri ayıklanınca, diziye biraz daha tempo gelmişti. (Dizinin yapımcılarıyla konuştum. Tempo daha da artacak. Asıl sürprizler ise iki hafta sonra geliyor) Ayrıca Yılmaz Başkomiser'in kızının da polis okuluna kaydolması, izleyiciler için tatlı bir sürpriz oldu. Kızın, babasına "Sen yakında emekli olacaksın. Polis teşkilatını Adanalı'sız bırakmak olmaz" demesi hoştu. Sanırım dizinin yapımcıları "Adanalı"nın çok uzun ömürlü olacağına iyice inanmış olmalılar! Baksanıza 2015'in Adanalı'sı bile şimdiden hazır!.. Zaman zaman dizideki bazı sahneleri "gerçek üstü" buluyorum. Tamam, bu, içine mizah sosu katılmış bir "fantezi polisiye" kurgu. Ama bazen öyle sahnelere rastlıyorum ki bunları fantezi ile izah etmek bile güç oluyor. Örneğin; polis ekipleri, inşaattaki çeteye baskın yapmaya "siren çalarak" geliyor!.. E, bir de cep telefonlarından arayıp, randevu alsaydınız bari... Bir de metro sahnesi vardı ki o da pek aklıma yatmadı. Tren sürücüsü bayılıyor. Ama tren hızlanmaya devam ediyor. Ta ki bizim kahraman başkomiser, kırmızı fren düğmesinin yerini bulana kadar... Benim bildiğim kadarıyla, yeni sistem metro trenlerinde "Ölü sürücü butonu" denilen bir kumanda bulunur. Sürücü, eliyle bir butonu ileri iterek, treni hareket ettirir. Herhangi bir sebeple, butonu bırakırsa, tren otomatik olarak yavaşlar ve durur. Bu sistem, yıllar önce Londra Metrosu'nda 22 kişinin ölümüyle sonuçlanan bir tren kazasından sonra uygulanmaya başlandı. Kalp krizi geçiren bir tren sürücüsü yüzünden, koca metro katarı son istasyonu da geçip, olanca hızıyla beton duvara bindirince, ilgililer tüm yeni nesil trenleri "Ölü sürücü butonu" adı verilen bu sistemle donattılar. (Buyurun işte, belgesel izlemenin faydaları. Discovery'ye, National Geographic'e gömülmesem, nereden bilecektim ki?)