Hanımın Çiftliği'nde Güllü'nün intikam sahnesi, ekran başındaki pek çok izleyiciyi rahatsız etmiş. Malum, bizim Güllü, zamanında babası ve ağabeyinden çok zulüm görmüştü. Kızımız, konağın hanımı olduktan sonra "gücünü" kullanmaktan geri durmadı. Babasını ve ağabeyini çiftliğin orta yerinde kırbaçladı. Aile içi şiddetin, romanın yazıldığı yıllardan bu yana eksilmeden devam etmesinde acaba bu "Şiddete aynı şiddetle cevap verme" alışkanlığımızın bir etkisi olabilir mi? İnsanın ne kadar eziyet görse de, kanuni yollara başvurmak dururken, babasına ve ağabeyine el kaldırması ne kadar doğru? Hele bir de bu sahneyi ekran başında çoluk çocuk bir arada izleyen ailelerin hissettiklerini bir düşünsenize...