Hafta boyunca Show TV'deki Seda Sayan'ın programını gözümü kırpmadan izledim. Orada bir anne vardı. Bence Yılın Annesi'ne en büyük adaydı. Terk edilmiş engelli genç Umut'u alıp bağrına basan, onu gerçek evlatlarından ayırt etmeyen, mütevazı olanaklarına rağmen 3 yıl boyunca her türlü bakım ve tedavisini üstlenen Gülsüm Ana'yı 4 gün boyunca kalp kapakçıklarımla alkışladım. Hani atv'deki Unutulmaz dizisi son bölümleriyle aklımıza yeni bir soru çengeli asmıştı ya, "Doğuran mı, büyüten mi annedir?" diye... İşte o sorunun yanıtı bir hafta boyunca Seda Sayan'ın programındaydı. Eminim, benim gibi herkes "anneliğin biyolojisi, fiziği, kimyası olmaz" sözünü kanıtlayan Gülsüm Hanım'ın yürek dolusu sevgisi, insanlığı ve fedakârlığı karşısında hazırola geçmiştir. İnsanların kendi öz çocuklarını cami avlularına, bakım evlerinin önüne terk ettiği böylesine vahşi bir ortamda, hiç tanımadığı bir genci, ona ve kendisine örülen tüm 'engellere' rağmen evlat bilen anneler bulunduğunu görmek, giderek nasırlaşan yüreklerimizi yumuşatan badem yağı oldu. Hele çarşamba günü yıllardır kayıp oğluna kavuşmak için çırpınan ve "Ben Umut'un annesiyim" iddiasıyla ortaya çıkıp Umut'un fotoğrafını gördüğünde, belli belirsiz göz kırparak, heyecanlandığı Gönül Hanım'ın gerçek anne olma ihtimali de hepimizi heyecanlandırdı. Şimdi herkes gibi ben de DNA testinin pozitif çıkmasını bekliyor, Dünya Engelliler Günü'nde bu şahane manzarayı önümüze koyup, insani duygularımızı harekete geçiren Seda Sayan ve ekibini kutluyorum.