Bugün spor yazmadım, daha doğrusu yazamadım! Öyle hadiseler yaşıyoruz ki, spordan söz etmek, bugün için bana
"Ters" geldi. Bazen olaylar, insana unuttuğu kimi şeyleri anımsatır! Uzunca süre önce okuduğum bir yazı beni hayli üzmüştü… Çok etkilenmiştim yazılanlardan… Bana biraz
Franz Kafka'nın yıllar önce okuduğum
"Değişim" isimli yapıtını anımsatmıştı… Bugünlerde ülke olarak yaşadığımız üzücü gelişmeler bende çağrışım yaptı. Okuduğum o
"İbretlik yazıyı" sizlerle paylaşmak istedim.
***
Olay şöyle yaşanır.
Vietnam savaşı sonrası yıllar... Evine dönmekte olan bir asker,
San Francisco'dan telefonla ailesini arar ve şunları söyler:
"Anne, baba eve dönüyorum, ama sizden bir şey rica ediyorum. Yanımda bir arkadaşımı da getirmek istiyorum..." Evdekilerden,
"Memnuniyetle, onunla tanışmak isteriz" diye cevap alır. Oğulları,
"Ama bilmeniz gereken bir şey daha var" diyerek devam eder konuşmasına:
"Arkadaşım savaşta ağır yaralandı. Bir mayına bastı ve bir koluyla ayağını kaybetti. Gidecek hiçbir yeri yok ve onun gelip bizimle kalmasını istiyorum." Babası,
"Bunu duyduğuma üzüldüm oğlum. Belki onun başka bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz" der.
"Hayır… lütfen… Onun bizimle kalmasını istiyorum!" diye direnir çocuk.
"Oğlum" der babası; "Bizden ne istediğini bilmiyorsun. Onun gibi özürlü biri bize korkunç yük olur. Bizim kendi hayatımız var ve bu durumun hayatımızı etkilemesine izin veremeyiz. Bence bu arkadaşını unutup eve dönmelisin. O kendi başının çaresine bakacaktır…" Oğul o anda telefonu kapatır… Ailesi ondan bir süre haber alamaz. Ancak, birkaç gün sonra,
San Francisco polisinden bir telefon gelir. Oğullarının yüksek bir binadan düşüp öldüğü haberi verilir onlara. Polis bunun intihar olduğuna inanmaktadır!.. Üzüntü dolu anne ve baba
San Francisco'ya giderler ve oğullarının morgdaki cesedine bakarlar. Ve onu hemen tanırlar… Ancak, bu sırada bilmedikleri bir şeyi görüp dehşete düşerler… Oğullarının sadece
"Bir kolu ve bir bacağı" vardır!..