Engellilerle ilgili yazdığım yazının daha sabaha varmadan sorunu olan vatandaşlarca okunup aranacağım doğrusu hiç aklıma gelmemişti. Ama ne yapsın. İnsanlarda dert çok. Dağlar gibi yüklenmiş omuzlarına. Zaten yaşamlarında özel bir durum var. Bir de kentte onların sorununu daha da büyüten durum olunca çaresiz kalmışlar. İnanır mısınız gece tam 3'te mesaj yollayan okurlarım oldu. Telefonum gün boyu hiç susmadı. Bir yazar için okunur olmanın kıvancıdır gelen telefonlar, e-mailler. Ama bu sefer ben İzmirli olarak çok utandım. Hele bir ana, bir öğretmen olarak empati yaptığımda yüreğimin içi acıdan yara oldu. Ve okurumun bir tanesi şöyle söyledi: Doğru söylüyor belediye başkanları, "Gerçekten 'engelsizin' İzmir'i, yani engelliyi kabullenmeyen anlamında!" Bu acı fotoğrafta gelen mektuplardan bir kaçını sizlerle paylaşmak istedim sevgili okurlarım. Belki bir duyan olup, dertlere derman gelir.