"Alemin Kıralı" dizisinde hayat verdiği 'Nihale' karakteriyle hafızalara kazınan ünlü oyuncu Ececan Gümeci, Sabah Günaydın'da Biyografi'k programının yeni bölüm konuğu oldu. Gümeci, çocukluğuna ve sanat hayatına dair Yasemin Döngel'e çarpıcı açıklamalarda bulundu. Bir süredir ekranlarda boy göstermeyen oyuncu, "Ececan'ı dram dizisine çağırmayalım demek bence etik değil. Komedi işi olmadığı için mi yoksa birileri önermiyor mu onu bilmiyorum. Ben her hafta bir yapım şirketine gidip kahve içmiyorum. Bunları pek bilemem." sözleriyle magazine damga vurmayı başardı. İşte röportajın tüm detayları…
-Öncelikle sizi biraz tanımak adına çocukluğunuza değinmek istiyorum. Anılarınızı bir zorlasanız hemen, nasıl bir çocuktu Ececan?
Çocukluğumu dolu dolu yaşadım. Sülalenin en son numarasıyım, tekme kazıntısı. Ablam, ağabeyim ve ben varım bizim çekirdek ailede. Güzel geçirdim, dolu dolu. Küçük yaşlarda çalışmaya başladım. Eğitim hayatıma da küçük yaşta başladım. 5 yaşında ilkokula başladım. O sebepten 15 yaşında üniversiteyi kazandım. Bursalıyım, Bursa'da büyüdüm. Bursa'da geçti. Ya travmatik olayım çok fazla yok ama ağabeyimle zaten her günümüz bir olaydı. Çok güzel hatırlıyorum. Kalabalık ailede büyümenin çok büyük artıları var. Çünkü güzel bir çocukluk yaşadım.
-Oyuncu olmaya ne zaman karar verdiniz?
Herkes ilkokulda falan diye bahseder ama ben lise yıllarında belediyenin açmış olduğu, Osman Gazi Büyükşehir Belediyesi'nde tiyatro kurslarıyla başladım. Hocalarımız Ahmet Vefik Paşa, Bursa Devlet Tiyatrosu'ndandı, kurucularımız ve hocalarımız. İşte hafta sonu cumartesi, pazar tiyatro eğitimleriyle; daha sonra işte o eğitimlerden çıkıp oyun çalışmalarıyla lisedeki hayatım böyle geçti. Mezun olduktan sonra konservatuar sınavına girmek istedim, 99 girişliyim ben. Deprem oldu. O dönemde konservatuarların işte ön kayıntıları özel yetenek sınavıyla geliyorsun. Atatürk Üniversitesi'ne gittim. Kazandım. Mezun oldum. Uzun yıllar çalıştım Erzurum Devlet Tiyatrosu, Bursa Devlet Tiyatrosu. Mezun olduktan sonra İstanbul Devlet Tiyatrosu. İstanbul'a yerleştikten sonra İstanbul Devlet Tiyatrosu'na çalışırken diziler başladı tabii. Biz şimdi tiyatro eğitimi aldık, sinema eğitimi almadık. İşte ilk dizilerimiz bizim aslında okullarımız. İşte "En Son Babalar Duyar", "Avrupa Yakası", orada da sinema, set, televizyon derken eğitim hayatım devam ediyor. 42 yaşındayım hala eğitim hayatım devam ediyor. Her projede eğitim hayatım devam ediyor (gülüyor).
-"En Son Babalar Duyar" dizisiyle kamera önüne ilk kez geçiyorsunuz. Nasıl bir deneyimdi sizin için?
2004-2005, zaten En Son Babalar Duyar devam ediyordu. Biz yazlık kısmına yani yaz sezonuna girmiştik Zehrin Sümer ile birlikte, ben ve bir arkadaşım. Oradaki karakterlerin, devam eden karakterlerin arkadaşları olarak girdik. Çok da güzeldi 13-14 bölüm çalıştım. Asos'ta çekmiştik diziyi. Orası da bir okul oldu benim için. İşte kamera nedir, ışık nedir, oyunu tabii ki biliyorsun ama televizyon başka bir şey. Biraz daha sitcomlar tiyatroya yakın olduğu için hani sesli çekim, kameraların açıları belli, ışıkların yerleri belli. O biraz daha konservatuar, tiyatrocuları daha çok rahatlatıyor.
-Sitcom deyince aklıma geldi; sizi hep bu tarz komedi işlerinde gördük. En Son Babalar Duyar olsun, Avrupa Yakası olsun, Alemin Kıralı olsun… Bu sizin tercihiniz miydi, üzerine yapışma gibi bir durum mu söz konusu oldu?
Özellikle tercih etmedim çünkü oyuncu bence her rolü oynayabilmeli. Yani bunun için zaten çaba harcamalı, emek vermeli ve fark yaratmalı. Benim hep komedi işi çıktı. Komediler birbirini devam ettirdi. Aslında en iyi komedi oyuncuları iyi dram oyuncularıdır. Ama bir türlü dram projesi gelmedi. Bir de çalıştığım projede hep uzun soluklu projeler olduğu için, hani Avrupa Yakası 3,5 sezon yani 3,5 yıl. İşte Haneler oldu, o da 1-1,5 yıl devam etti. Alemin Kıralı 2,5 sezon 2,5 yıl. Zaten bir 10 yılı toparlıyorum. İşte dramda oynamayı çok isterim tabii ki. Projeden projeye bağlı bir de projeye inanmama bağlı. "Ececan artık komediyi bıraktı" falan filan değil yani tabii ki de oynayacağım ama dramda oynayabilmeliyiz. Öyle de görmeli seyirci. Bu oyuncunun renklerini gösterir.
"SAÇLARINIZ SARI DEĞİLMİŞ!" DİYORLAR
-Ve en popüler olduğunuz, herkesin hafızalarına 'Nihale' olarak kazındığınız "Alemin Kıralı" dizisine gelelim…
Evet. "A saçlarınız da sarışın değilmiş!" diyorlar. Ama diyorum ki "O gerçek bir peruktandı." Ve hani o yani yaş katması için çok güzel değil mi?
-Onun peruk olduğunu bu arada ben şu an öğrendim, bilmiyordum…
Ama gerçek saçtan yaptırdık tabii ki. Kuaför arkadaşla birlikte üzerinde çalıştık. Zaten bir projede hani ekip olmak çok önemli. Ben ekiplerimi çok seviyorum. Işıkçısından, set çalışanına, kahveci ağabeyimden ya da ablamdan, makyöze, kuaföre. Bu bir ekip işi çünkü yani yönetmen, görüntü yönetmeni ve tabii ki yapımcı.
-O dönem nasıl tepkiler aldınız, şimdi nasıl tepkiler alıyorsunuz?
O dönem pek sokağa çıkamıyorsun çalışmaktan. O zaman farkına varamıyorsun. Ondan sonra tabii gelen tepkiler çok güzel. Ben bir de iç içe yaşamayı seviyorum. Doğal bir insan olduğumu düşünüyorum. Doğadan da kopmamam gerektiğini düşünüyorum. O yüzden herkes çok mutluysa insanların yüzünde beni gördüklerinde gülümseme varsa bu benim için çok değerli. Yani en büyük ödül bence. Gönüllerine girmişim. Beni görünce gülümsüyorlar. Bu çok değerli bir oyuncu için.
KADINA ŞİDDETİ BİZ MEŞRULAŞTIRMADIK! BİZ SADECE MİZAHİ TARAFINI GÖSTERİYORUZ
-Eleştirilere gelmek istiyorum. Sizin hayat verdiğiniz Nihale karakteri sürekli dayak yiyen bir karakterdi. 'Kadına şiddet' konusunun komedi malzemesi olması çok tepki çekmişti. Rolü kabul ettiğinize pişman oldunuz mu hiç?
Yani şimdi şu şekilde değerlendirmek lazım. Mizah yapıyorsun, kara mizah yapıyorsun, kara komedi yapıyorsun. Güldürürken düşündürmelisin. Düşündürürken de güldürmelisin belki. Şöyle bir örnek vereyim; bir cenaze var değil mi? Herkes çok sevdiğini kaybetmiş, ağlıyor falan. Ama bir yandan da gülmeye başlıyorsun. Yani ağlamayla gülme kardeş. Kadına şiddeti biz meşrulaştırmadık. Kadına şiddet var zaten. Bizim senaristimiz de yıllar yıllar önce Allah rahmet eylesin Kemal Ergen. Yasemince'yi kaleme almıştı. Ve Yasemin Yalçın'la İlyas Bey (İlbey) İtilmiş ve Kakılmış'ı canlandırıyorlardı. Bu başka bir versiyonu. Tabii ki kimse şiddete maruz kalmamalı. Şiddet de gösterilmemeli zaten. Evet, bunun komedisi olur mu? Olmaz. Kol kırılır, yen içinde kalır mı? Kalır. Ama bu yaşantıda var mı? Var. Bu sorulara bakmak gerekiyor. Yani şiddetsiz bir yaşantı var mı? Yani şu trafiğe çıkıyorsun. Herkes bir şiddet. Hayvanlara gösterilen şiddet. Bireysel şiddet. Eşine gösterdiğin şiddet. Şiddet sadece vurmalı, itip kalkmalı değil ki. Sözlü şiddet de var. İnternette başka şiddetler görülüyor. Yani şiddet zaten yaşamın bir gerçeği. Psikolojik şiddet keza. E şimdi yaşamdan bağımsız bir şeyleri göstermemek yanlış olur diye düşünüyorum. Bu da var. Ha bunun biz mizahi tarafını gösteriyoruz sadece. Alt tarafı çok dolu bence. Ben hep o yönden düşündüm. Ve aslında beni dövmüyordu Metin. Aslında ben onu dövüyordum. Evet gerçekten. Benden çekmediği kalmamıştı yani (gülüyor).
-Öyle mi diyorsunuz?
Tabii tabii öyle diyorum. Abim de Şafak Sezer. Şimdi bir şey olursa bilmiyorum artık Metin Yıldız.
METİN YILDIZ İLE ARAMIZ ÇOK İYİYDİ, PARTNERLE UYUM ÇOK ÖNEMLİ
-Aranız nasıldı Metin Bey (Yıldız) ile?
Çok iyiydi. Yani lokal bir ekibimiz vardı. Tem stüdyolarında çekim yapıyoruz. Her hafta orası zaten sizin eviniz gibi oluyor. Stüdyoya gidiyorsunuz. Gerçekten evinizin dekoru hazır. Biz bir de sesli çekim yaptığımız için. Partnerlerle uyum çok önemli. Öyle bir enerji, ekip olarak da oyuncular arasında da bir uyum vardı. O zaman işte zaten uzun soluk bu projeler oluyor. Ve bunu seyirci de biliyor. Senin samimiyetini, ekibi... Yani bir tane pürüzümüz olsaydı. Seyirci de sen bir kere dikenin üstünde olacaktın, seyirci de bunu hissedecekti. Herkes herkese anlaşmak durumunda değil ayrıca ama orası bir iş yeri ve belli bir kurallar var saygı ve sevgi çerçevesinde. Hani ayaklarımız geri geri gitmesin. Güle oynaya girelim ki hani güzel iş yapalım. Güzel enerjimizi yansıtalım diye düşününce insanlar bence hiçbir sorun yaşamıyorlar.
BUGÜN TEKLİF GELSE YİNE KABUL EDERDİM
-O günlere dönsek, Nihale karakterini yine kabul eder miydiniz?
Evet, kabul ederdim. Neden etmeyeyim? Ben bir oyuncuyum. Yani benim rol seçme gibi bir lüksüm olamaz. Eğer ben projeye inanıyorsam ve gerçekten de inandığım bir projede çalışacaksam ben rolleri kabul ederim. Şimdi bana başka roller de gelse kabul etmeyecek miyim? Benim hayat görüşüm, benim duruşum tabii ki benim kişiliğim. Tabii ki etrafa zarar verecek bir projede asla olmak istemem. O yüzden projenin içeriğinin çok önemli olması gerekiyor. Şimdi özendirici bir şey yapıyor musun? Gazetelerin benim zamanımda 3. sayfa haberleri vardı. O zaman kadın programlarında bir sürü konuşulan şeyi yaşatmamak gerekiyor. Haberleri açıyorsun, başka şeyler görüyorsun. Hangisini yasaklayacaksın? Hangisinden kaçacaksın? Bir takım insanlar da zaten bir şeyleri söylemek zorunda. Bunu komediyle yaparsın, bunu dramla yaparsın. Zaten sanatçının bir derdi olduğu için sanatla uğraşıyor. Kendini ifade etme şekli sanatıyla. Ben ressam olsaydım belki resimde bunu ifade edecektim. Ya da yazar olsaydım kitaplarda ifade edecektim. Şimdi oyuncu olunca birçok kişinin de sesi olmak zorundasın. Bu bir lüks, rol seçimi bence çok büyük bir lüks. Oyuncu tiyatro kökenli bir oyuncuysa, eğitimli ya da alaylı kastetmiyorum. Eğer o işte profesyonelleşiyorsa lüks olur oyuncunun rol seçmesi. Bu projeyi beğenmiyorsan beğenmedim ben bu projede çalışmak istemiyorum diyebilirsin. Ama içine sinen bir projede, bir mesele anlattığı bir projede, senin söyleyecek bir sözünün olduğu bir projede çalışmak istersin.
-Peki, diziyi eski kadro bugün yeniden çekiyoruz derseler ve size teklif gelse, kabul eder misiniz?
Şimdi tabii aradan bir 10 yıl mı geçti bilmiyorum biz de yaş aldık. 10 yıl sonra deyip başlayıp tabii ki iki tane çocuğu olmuş, Nihale'nin şaftı kaymış, işte çoluk çocuk sahibi, Kubat çocuklarına çok düşkün biri... Tabii ki, tabii ki. Neden olmasın? Teknoloji şimdi biraz daha iyi, çalışma koşulları biraz daha rahatladı her açıdan.
-Bir set anısı varsa dinlemeyi çok isterim…
Valla işte hani insanların fobileriyle hobileri var ya, ben fobimin olmadığını düşünüyordum. Yüksekten korkmam, hani dağda yürümekten korkmam, yılan çıkar, çıkar ne yapayım şimdi yani, dururum en azından. Hani su varsa su içerim, dokunmazmış ya su içene. Hani öyle önlemler alırım, çok korktuğum şeyler yoktur. Senaristimiz telefon açtı bir akşamüstü. "Ececan" dedi, "Böyle haşereli, böcekli böcekli sahneler yazacağım" dedi. "Korkun var mı?" dedi. A bana bir korku geldi.
-Hangi proje?
Alemin Kralı'nda. "Ay çok korkuyorum" dedim, nasıl olacak? "Aman onlar zaten plastik" dedi, "Canlı değil" dedi. "O zaman hiç korkmuyorum, yazabilirsiniz" dedim. Tabii canlı görsem şuradan şuraya zıplarım da, hani yapamam çünkü bir şey, onun gitmesini beklerim. Bakışırız falan herhalde gider diye düşünürüm (gülüyor).
-Peki, bu işin bu kadar konuşulmasının ve hala izlenip sevilmesinin ardındaki sır ne sizce?
Çünkü biz doğaldık, yani sempatiktik. Abartılı oyunlar, abartılı kostümler olsa da doğaldık, samimi olunca aslında birbirimizin canını acıtmadığımızı ve birbirimizi gerçekten sevdiğimizi ve ayrılamadığımızı da gösterdik seyirciye, bu da çok önemli. Yani kavga edersin, bir çocuğun yanında da kavga edersin ama o çocuk barıştığınız anı gördüğü anda anlarsın ki gerçekten de kalpler bir, birbirine zarar verecek insanlar değil. Çünkü sen barışmayı da gösteriyorsun, sarılmayı da gösteriyorsun, acıyı da gösteriyorsun, tatlıyı da gösteriyorsun. Tuzlu var, ekşi var yani her şeyi gösteriyorsun. O yüzden de çok seviyorlardı. Eski dizilerin tabii bir de böyle hep aile ortamları, aile dizileri, mahalle dizileri daha samimi, daha bizden olduğu için…
-Ekranda artık bir komedi işi, bir sitcom göremiyoruz…
Evet, biraz daha belki level atladık, hani bazı şeyleri merak ettik. Yani çok isterim ben. Her dakika ağlayacak mıyız? Her dakika silahlar mı patlayacak, ne oluyor, neredeyiz? Ama bizim gülmeye de, deşarj olmaya da ihtiyacımız var. Arkadaşımızla sohbet etmeye de ihtiyacımız var mesela.
ECECAN'I DRAM DİZİSİNE ÇAĞIRMAYALIM DEMEK ETİKSEL DEĞİL! BEN HER HAFTA BİR YAPIM ŞİRKETİNE GİDİP KAHVE İÇMİYORUM
-Son dönemde tekelleşme iddiaları çok gündem oldu biliyorsunuz, bunun kurbanlarından biri olmuş olma ihtimaliniz var mı?
Sen biraz önce şöyle bir soru sordun ya, komedi dizisi sitcom şu anda televizyonlarda yok. Dijitalde ve sinema filminde tabii ki devam ediyor. Biraz da böyle proje bazlı diye düşünüyorum. Ama işte komedide oynadı, Ececan'ı dram dizisine çağırmayalım demek de bence etiksel değil. Yani bir oyuncuya gelsin onu oynayabilme potansiyelini zaten oyuncu kendisi hisseder. Sonra da zaten yapımcıyla ve yönetmenle ve prodüksiyonla anlaştığında oynayabilmeli yani şans verilmeli oyuncuya da. Bu biraz yapısal bir şey. Şu dönemsel bir şey şu geçiş dönemi. Evet, ben de komedi olmadığı için çağırmıyorlar mesela. Ya da birileri önermiyor mu onu bilmiyorum. Çünkü ben işin o kısmını pek hakim değilim. Her gün yapım şirketinde ya da her hafta bir yapım şirketine gidip kahve içmiyorum. Bunları pek bilemem.
HERKES HER ŞEYİ BİLİYOR, BEN POLEMİKSİZ YAŞIYORUM
-Bunları yapanlar var mı?
Vardır tabii ki de yani. Hani yapımcı arkadaşıdır ya da yönetmen arkadaşıdır. Tanıdığın insanı tabii ki her sektör için geçerli. Sadece sinema sektörü için de değil. Yani tanıdığın ve işi sağlam inandığın, yapabilme potansiyeli olan bir arkadaşını bir işe önerirsin değil mi? Mesela stajyer aranıyor, yeni mezun çağırırsın değil mi? Hani bu biraz da böyle. Polemikler de beni çok ilgilendirmiyor açıkçası. Herkes her şeyi biliyor. İçinde olduğun her şeyi bilirsin. Olumlusunu bilirsin, olumsuzunu bilirsin. Ben polemiksiz yaşıyorum, beni de çok ilgilendirmiyor açıkçası.
38 YAŞINDAYKEN 19 YAŞ ROLÜ GELDİ!
-Bir oyuncu sizce her rolü oynar mı? Şunu oynamam diyeceğiniz herhangi bir karakter var mı? Bana yakışmaz, üzerime oturmaz dediğiniz de olabilir…
Evet, girmeli bence her rolü oynayabilmeli. Sinevizyona iş yapıyorsun. Sinevizyon, beyazperde. Yani güzeli de görmek istiyor, çirkini de görmek istiyor, zayıfı da, şişmanı da. Ama mesela her yerine estetik yaptırmış. Tamam, 19-20 yaşında zaten estetik yaptırmış ama şimdi makyajını silsen de estetikliler. Bilmiyorum yani öyle köyler var çok güzel doğal köylerde yaşayan büyümüş kızlarımız var. Bir gram makyaja ihtiyaç duymadan yüzü gözü kaşı yerinde o kızların. Ben bir seyirci olarak bunu değerlendiriyorum. Şimdi yapılı bir arkadaş bana pek inandırmaz ama o kızı oynatırsan çok inanırım.
Ya bir yerinden memnun değilse, o sana rahatsızlık veriyorsa, sağlık sorunun yoksa, kendinden haz etmiyorsan yaptırırsın tabii ki. Ama mesela bir şey yaptıracağım ben geçmeyecek ve ondan sonra benim kafam belki değişecek ve ben diyeceğim kendimden haz etmemeye başlıyorum. Hadi beni eski Ececan'a döndür. E nasıl döndüreceğiz? Şu mesela; ben 42 yaşındayım tamam minyon bir insan olabilirim, makyajsız doğal oynarım. Beni en fazla 35 yaşındaki rollere koyarsın. Ama mesela ben 35 yaşında ya da 38 yaşındayken bana 19 yaşındaki köylü kızı rolünü versen de o zaman ben bunu kabul etmem. Çünkü 19 yaşında değilim makyaj yapmasam da ama bana desen ki 30-35 yaşındaki köylü kızı o zaman bak ikisinde de inandırıcılık çok önemli. Gençleştiremezsin, o zaman bana yaşım gereği bir rol ver. Bu bana geldiği için söylüyorum mesela 38 yaşındayken 19 yaşındaki rolü geldi. Acaba dedim bu arkadaş, bu rolü gönderen arkadaş okumadı mı o teksti? Ben yine çekip yolladım mesela kırmayıp. Belki oraya 19 yazmışlardır, yönetmenin kafasında 30-35 olur. Ben yine prensip açısından çektim ama olmaz benim için. 19 yaşında yapamazsın beni, gösteremezsin 19 yaşında.
-Ama biz bunu izledik veya izliyoruz aslında mesela lise öğrencilerini çok büyük yaşlardan seçtikleri lise dizileri izledik...
Ama sıfır makyajla oynadılar değil mi? Doğal olarak yani lise öğrencisi gibi oynadılar. Bizim lisede hiç kimse estetik yoktu benim dönemimde. Kaşlarını aldıranlar anneleriyle kavga ediyorlardı yani. Tırnak kontrolü vardı değil mi kapılarda? Saçını nasıl toparlamam vardı, eteğinin boyu nasıldı? Bunlar bir disiplin. Şimdi nasıl yapacaklar bilmiyorum. Biraz gelenekçi düşünüyorum ben.
-Geçmiş dönem ile şimdiyi kıyaslayınca kazançlar konusunda neler söyleyebilirsiniz? Yani baktığımız zaman sanat dünyasında şu anda kazanç konusunda inanılmaz bir uçurum var… Bu durum hakkında ne düşünüyorsunuz?
Evet, işte o yüzden eşitlik istiyoruz. Ama tabii ki o güzel paralar kazanacak ve diğeri de bence güzel paralar kazanmayı hak ediyor. O yüzden biraz denge ve eşitlik diye düşünüyorum ben. Yaşamda da böyle bir şey. Tamam, o uçurumların bir kısmını gösterebilirsin ama diğer pay kısmını da eşit dağıtman gerekiyor. Ona da eşit davranman gerekiyor aslında, tamamen eşitçilikten taraftarım ama öyle yapılıyor. Yani hani takipçi sayısına göre oyuncu seçiyorlarmış. Ay bilmiyorum ben. Hiçbir yapımcı "Senin çok takipçin var. Seni bu yüzden seçtim." Acaba kime söylemişler? Ben onu valla canlı yayın olsa da "Bana söylediler. Çok mutlu oldum" falan dese bir oyuncu arkadaş. Yani evet bu yapılıyor mesela, bu da yapılıyormuş. Bana komik geliyor bunlar. Yani sen işini iyi yapacak mı? Seni bir adım öne atacak mı? Projeye katkısı olacak mı? Biraz bunlara bakmak gerekiyor.
-Sizce bir oyuncu, oyuncuyum diyebilmek için sahne tozu yutmalı mı yoksa tiyatrodan geçmeden de oyuncu olabilir mi?
Set tozu yutanlar da iyi oyuncular (gülüyor).
-O tiyatro sahnesinden geçmesine gerek yok mu yani?
Bence zaten sette ise hemen tiyatroya da adapte olabilir.
-Orası daha zor diyorsunuz…
Evet, evet. Ya tiyatrodan kameraya geçmek daha zor bence. Ama sinemadan tiyatroya geçmek daha kolay. Çünkü biz belli bir kalıplar şeklinde eğitim alıyoruz. Ve tiyatro sahnesi, bin kişiye de oyun oynuyorsun. Sesini ona göre ayarlaman lazım. Mimiğini, rolünü ona göre ayarlaman lazım. Sinemada sana bir mercek var ve sen en minimal halinle, en doğal, en natürel halinle seyirciye hizmet ediyorsun. Ve o otokontrolü bir oyuncu tutuyorsa ve bunu tutmayı başarıyorsa o daha zor, tiyatrodan sinemaya geçmek. Yani her şeyin çabası ve emeği var, kısacası.
-Son olarak yeni oyunculara veya oyuncu olmayı düşünenlere bir öneriniz, bir tavsiyeniz veya söylemek istediğiniz herhangi bir şey var mı?
Yani yolları çok uzun, hepimizin yolu çok uzun. Hiç bitmeyen bir serüven. Yolda nasıl yürüdüğüne bağlı, nasıl yol almana bağlı, yolda karşılaşmalarına bağlı. Yani her açıdan o yolda olmak güzel. Zaten yaşam bir yol ya, o yolda yürüyoruz hepimiz. O yüzden oyuncular için o yol çok çetrefilli, çok zor. Çok emek ister, çok çalışma ister, çok gözlem ister, çok okumak ister. Çok tarih bilmek ister, çok gezmek ister. Her şeyin çoğunu ister.
